Tekst en foto’s Reinout van Wagtendonk
Mariette Hummel gaf zichzelf huiswerk als voorbereiding op Texas. Voor ze vertrok bestudeerde ze alle afleveringen van de TV-serie Friday Night Lights, een wekelijks Hollywood kijkje op het wel en wee rond het verafgode high school football in de Lone Star staat.
“Ik dacht eigenlijk, ach het is natuurlijk televisie dus het zal wel niet echt waar zijn,” vertelt Mariette onder de lampen van de studio waar de KXAN-nieuwsuitzendingen vandaan komen. “Maar mijn eerste ontmoeting hier was met de ouders van het meisje van wie ik onderhuur en die vader was gewoon Friday Night Lights. Hij gaat al 20 jaar naar elke American footballwedstrijd van de University of Texas hier. Hij draagt zo’n grote class ring van z’n afstudeerjaar van school en t-shirts en andere kleding met de logo’s van z’n team. Religie is erg belangrijk voor die familie. Dus precies die dingen die ik had geleerd uit die serie die zag ik meteen.”
KXAN is een van de concurrerende lokale TV-stations in de hoofdstad van Texas. Ook de kleine plaatsjes en boerderijen in de heuvels van de uitgestrekte hill country rond Austin horen bij hun verslaggevingsgebied. Op de nieuwsredactie schrijft Mariette teksten voor de uitzendingen en het internet. Ze doet de belrondjes met politie en brandweer voor het laatste nieuws en gaat ook vrijwel dagelijks als producente mee op reportage. De 27-jarige Utrechtse heeft al vaak bij de gele Police Line Do Not Cross linten rond vermoorde mensen in de stad gestaan. Ze maakt van heel nabij mee hoe Texas vooral buiten het links-liberale, over het algemeen tolerante Austin nog heel ouderwets bevooroordeeld kan zijn.
“Er is hier een zwarte verslaggever die ook nog homo is en als ik met hem de hill country inga dan kan dat soms best spannend zijn,” zegt Mariette. Ze vertelt hoe een pick-up truck voorbij reed terwijl ze stonden te filmen waaruit iemand met gebalde vuist “white power” schreeuwde.
“Dat hij zwart is kan hij natuurlijk niet verbergen,” zegt ze over haar collega. “Maar dat hij homo is dat moet hij gewoon verbergen. Hij voelt dat hij moet doen alsof hij een van hun is, ook een redneck. Als hij dat niet doet, zegt hij tegen me, dan durft hij het gewoon niet. Dan is hij bang dat iemand een geweer pakt en hem neerknalt.”
De Nederlandse is aan haar laatste opleidingsstage bezig. Ze solliciteerde bij KXAN en was er zelf eigenlijk ook een beetje verbaasd over hoe ze na enkele gesprekken via Skype zo enthousiast werd ingehaald. Ze is inmiddels erg gesteld geraakt op Texas en de Texanen.
“Ik blijf natuurlijk altijd Nederlandse en ik loop dan ook voortdurend rond met binnenpretjes over dingen die ik zie die precies passen in de stereotype verwachtingen die ik had over Texas,” zegt ze. “Dat hele christelijke dat zo op de voorgrond staat. Het eten dat de mensen de hele dag door naar binnen proppen. Mijn collega’s, ook de slanke anchor presentatoren met hun tandpastaglimlach die zouden gewoon in opstand komen als ze hier, zoals ze in New York net hebben gedaan, een limiet zouden stellen aan de hoeveelheid frisdrank die je per beker kan verkopen.
“Maar wat ik niet zo had verwacht en wat ik wel heel fijn vind is het gevoel van community hier. De mensen zijn over het algemeen zo vriendelijk. Elke keer als ik uit de bus stap met zware boodschappen is er wel iemand die aanbied om m’n tassen te dragen. Dat ken ik niet uit Nederland, dat gevoel dat mensen op je passen en als ze zien dat je hulp kan gebruiken dat ook zomaar aanbieden.
“Als ik hier rondrijd op m’n fietsje, wat gek genoeg ondanks de enorme hitte veel mensen in Austin doen, dan voel ik me hier soms echt thuis. Dat komt door de mensen. Want ook al heb ik een beetje een accent en zie ik er wat anders uit, je krijgt hier toch het gevoel dat je erbij mag horen. In de hill country en andere streken in Texas kan dat heel anders zijn. Maar hier in deze stad, en nu ga ik heel Texaans klinken, heb ik echt het gevoel gekregen: wat ben ik toch een geluksvogel dat ik hier mag zijn. Dat is hoe Texanen denken over hun staat: I am lucky to be here…”