[17-02] Fataalbarrière

Gevolg: de vrouw laat het erbij en gaat liggen. Kort daarna komt de baby ter aarde: hij blijkt gestikt in de eigen navelstreng.
De taalbarrière werd dit kind fataal. Dit en andere ervaringen met allochtone vrouwen was voor een Amsterdams ziekenhuis aanleiding om maar eens een voorlichtingsavond te geven. In het Arabisch, zodat ook deze vrouwen meekrijgen dat bijvoorbeeld foliumzuur slikken tijdens de zwangerschap verstandig is als je een kind zonder open ruggetje wil.
Dat het voor buitenlanders essentieel is om Nederlands te leren is sinds de jaren zeventig decennialang vakkundig weggemoffeld. De multiculturele samenleving was een heilstaat waarin naast het omarmen van feta en Suikerfeest ook Turks en Marokkaans een normale taal in dit land zouden moeten worden. Gemeentelijke foldertjes over het scheiden van afval waren meertalig. Wie daar bezwaar tegen had was ofwel racist, dan wel begreep niet dat je met alleen Nederlandstalige brochures de allochtoon in een isolement zou stoppen.
En nu zitten we met een grote groep kansloze bijstandstrekkers die geen woord Nederlands spreken. De Haagse wethouder Sanders kwam vorig jaar met een treurige rekensom: van de drieduizend allochtonen in de bijstand hadden er welgeteld 90 een inburgeringsexamen gehaald. Dat zijn dus mensen die wel in staat zijn om een verloskundige te vragen of ze alsjeblieft even langs wil komen. In de rest is geen werkgever geïnteresseerd. Je kunt het ze nauwelijks kwalijk nemen: onze diensteneconomie is volledig gestoeld op communiceren.
Dat onze correspondent in Egypte vorige week met een fantastische diepgang de gang van zaken in dat land kon beschrijven is omdat hij vloeiend Arabisch spreekt. Andersom vinden we het blijkbaar vanzelfsprekend.
Is de multiculturele samenleving mislukt, zoals Maxime Verhagen ons wil doen geloven? Ik denk het niet. Niet hun, maar onze eigen cultuur is het probleem geworden: een cultuur die een totaal doorgeslagen verzorgingsstaat voortbracht. Een cultuur waarin je ongezien wegkomt als je de taal niet spreekt. Dreigen met strafkortingen op de uitkering of desnoods intrekken van de verblijfsvergunning bij hardnekkige weigering om onze taal te leren wordt in sommige kringen nog steeds asociaal genoemd. Onbegrijpelijk, want of het je nu te doen is om mensen uit de bijstand te krijgen of om de levensvatbaarheid van baby’s te vergroten, de andere kant opkijken is in alle gevallen de slechtste optie. Niet in de laatste plaats omdat je daarmee vrij baan geeft aan die taal we allen kunnen maar niet wensen te spreken: de taal van de onderbuik.