Steinbrück als neushoorn toch te stoppen
BERLIJN (ANP/DPA) - Peer Steinbrück, de SPD-leider die vrijdag een stapje terug deed, vergeleek zichzelf graag met een neushoorn, zijn favoriete dier: ,,Die komen langzaam op gang, maar als zij eenmaal op dreef zijn, zijn ze niet meer te stoppen.'' Maar in dit geval ging de vergelijking niet helemaal op.
De man die als motto heeft ,,ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg'' stopte zelf.
Steinbrück (66) werkt al decennia in de Duitse politiek. De in 1947 in Hamburg geboren econoom Steinbrück werkte al onder bondskanselier Helmut Schmidt (1974-1982) in verscheidene West-Duitse ministeries en in de bondskanselarij. Later werd hij minister van Economische Zaken in de deelstaten Sleeswijk-Holstein en Noord-Rijnland-Westfalen (NRW). In 2002 schopte hij het tot premier van het aan Nederland grenzende NRW, de volkrijkste Duitse deelstaat. Die functie zou hij tot 2005 bekleden.
Toen hij daarna minister van Financiën was, van 2005 tot 2009, was Peer Steinbrück een van de populairste politici van Duitsland, met zijn strijd tegen de gevolgen van de kredietcrisis. Als kanselierskandidaat van de SPD legde hij het in de laatste verkiezingen evenwel met ruime afstand af tegen de zittende bondskanselier, Angela Merkel.
Ongelukkige uitspraken
In de aanloop naar de Bondsdagverkiezingen deed hij ongelukkige uitspraken. Zo zei hij dat een bondskanselier niet genoeg verdient. Dat valt niet in goede aarde in crisistijd, wanneer zelfs veel Duitsers met een fulltime baan een beroep moeten doen op aanvullende bijstand. Ook zijn opgeheven middelvinger op de voorpagina van een tijdschrift leidde tot kritiek.
Binnen de SPD behoort Steinbrück tot de rechtervleugel. Zo verdedigde hij de ingrepen in de sociale zekerheid die SPD-bondskanselier Gerhard Schröder in 2003 had ingezet om het hele stelsel betaalbaar te houden. Leden van de linkervleugel die klaagden over de harde bezuinigingen, noemde hij ,,huilebalken''. In de verkiezingsstrijd verdedigde hij zonder succes een linkser programma, zoals hogere belastingen voor de rijken, de invoering van een minimumloon en een rem op de huren.
