De vrolijke show, die ooit begon als een remedie tegen hun eigen kerstdepressie, trekt elk jaar weer meer publiek. Zes vragen aan Paul Haenen.
Je doet als Dolman al jaren de kerstshow. Wat heb jij tegen de wintermaanden?
“Ik vind december de ergste maand van het jaar. Al die opgelegde gezelligheid, die kerstdictatuur. Het is zo onontkoombaar: als je niet van kersttakjes en kerstmuziek houdt, moet je bijna op een onbewoond eiland gaan zitten. Ik wil daar een remedie tegen bieden. Een avond met oprechte verhalen, oprechte gevoelens en veel humor. Daarom zijn we twintig jaar geleden begonnen met die traditie. Blijkbaar is er vraag naar: zeker de laatste jaren zijn de voorstellingen altijd uitverkocht.”
Je doet de kerstshow nu voor de negentiende keer. Bereid je het nog wel voor, of kan je de avond puur op routine spelen?
"De kerstshow bestaat uit heel veel improvisatie. En we gebruiken elk jaar inderdaad dezelfde constructie: Gremdaat neemt het jaar door en houdt een preek, na de pauze is het Dolman met zang, eigen verhalen en belevenissen van mensen uit de zaal. Maar ieder jaar is ook weer anders. Er is ander nieuws geweest, Margreet leest een nieuwgruwelijk kerstverhaal voor."
Elk jaar trekt die voorstelling meer mensen. Kan jij verklaren waarom?
"Mensen hebben herinneringen aan hoe leuk het de vorige keer was. Het zijn gezellige avonden, en ik maak heel rechtstreeks contact met het publiek. Er zijn verschillende manieren waarop je een kerstshow vorm kan geven. Je kan het een beetje campy doen, zoals Mike en Thomas of Alex Klaasen. Je kan als een cabaretier het jaar in een conference gieten. Maar ik vind het op deze manier fijner: een beetje actualiteit, een paar chansons, wat bespiegelingen en veel interactie. Dat is blijkbaar een formule die veel mensen aanspreekt. We creëren voor een paar uur een heel hechte alternatieve familie, die naar een alternatieve kerkdienst gaat of een kerstvrij theater.”
Zou je gek worden als je een paar dagen met je man Dammie thuis op de bank moest zitten?
"Wel tijdens de kerstdagen, ja. Ik kan echt in december in een enorme winterdepressie verdwijnen als ik niet oppas. Eind november voel ik hem dan weer aankomen: ik denk `wat heb ik toch, ik voel me beroerd, wat heb ik een kutleven`. Ik kan er niets aan doen. Een maand lang de decembershow spelen voelt echt als een bevrijding. Ik zou er zelf ook heen gegaan zijn, als ik niet op het podium hoefde te staan.”
Vorig jaar stond je dertig jaar op het podium en volgend jaar zit je 50 jaar bij radio en tv. Is het nog even leuk als vroeger?
"Sterker nog: ik krijg er alleen maar meer plezier in. Het zal wel met de leeftijd te maken hebben. Maar ik weet steeds meer te genieten van het moment. Vroeger was ik vooral nerveus, vroeg ik mij af of mensen het wel leuk vonden. Als er iets fout ging, dacht ik `hoe ga ik het einde van de avond halen`. Maar ik heb nu de hele voorstelling ruimte in mijn hoofd. Ik verheug me echt op elk onderdeel van de show. En bij de tv-uitzendingen die ik voor de digitale zender OutTV maak, geldt hetzelfde. Van opname tot montage is het een feest.”
Was het vroeger zo`n martelgang dan?
“Nou, martelgang, ik heb het werk altijd wel leuk gevonden alleen ging het veel meer gepaard met spanning. Ik dacht bijvoorbeeld: `wat nou als Dolman haar stem verliest?`. En nu denk ik: `wat maakt het allemaal eigenlijk uit.’ Ik was laatst mijn Gremdaat-snor vergeten. Mijn vriend Dammie, die in de voorstelling dokter Valentijn speelt, stelde voor om een snorretje te tekenen maar dat vond ik idioot. Ik ben zonder snor op gegaan en niemand bleek iets te missen.”