Seks en de zee poëtisch vertaald in museum

,,Dan gaan hormonen toch door het lijf gieren'', zegt Saskia Boddeke, die multimediale projecten opzet. Samen met haar man, de Britse filmregisseur Peter Greenaway, richtte zij de tentoonstelling Sex & The Sea in bij het Maritiem Museum in Rotterdam.

De expositie maakt duidelijk dat dé zeeman niet bestaat, maar dat er juist verscheidenheid is. Dat wordt vooral duidelijk in een filmprojectie waarin oude en nieuwe zeelieden worden geïnterviewd over hun lusten en hoe ze daar op zee mee omgingen. Boddeke: ,,Ik werd geraakt door hun openheid.''

De angst was dat het onderwerp te plat of pornografisch werd. ,,Daarom hebben we het poëtisch laten vertalen door Greenaway en Boddeke'', zegt Rinske Jurgens, projectleidster van de tentoonstelling die duurt tot en met volgend jaar december. Terwijl potvistanden waarin afbeeldingen worden gekerfd, tatoeages en allerlei andere attributen het erotisch beeld van het leven op zee weergeven, worden in de film juist de geheimen verteld.

Havenhoer

,,De meeste zeelieden gingen toch wel extreem om met hun lusten, want het is toch vooral veel lust en weinig liefde.'' De eerste seks bij een 'havenhoer' betekende ook direct dat de matroos als zeeman was ontmaagd. ,,In Hamburg duwden collega's mij in een kamertje met de boodschap: word nu maar een echte zeeman'', zegt Wesley Smits, officier in opleiding.

Dat de geïnterviewden elkaar in de film tegenspreken, zegt alles over de verscheidenheid. De zeebonken bestaan uit verschillende 'gesteenten'; waar de één niet gelooft in homoseksuele matrozen, komt de ander juist net uit de kast. Waar de één zijn liefde vindt, gaat het bij een ander om de daad. Jurgens: ,,Ik hoop dat mensen na het zien van deze expositie vooral denken: wat zou ik nu doen als ik maanden op zee zat?''