Bos denkt nog wel eens aan Usain Bolt terug

,,Niet echt natuurlijk, maar daar word je fysiek en mentaal wel sterker van'', zei de getalenteerde verdediger, die als A-junior bij de Amsterdamse club langdurig was uitgeschakeld.

Lotgenoot Willemijn Bos, hockeyster van Laren en Oranje, begrijpt wat Veltman bedoelt. ,,Je gunt het inderdaad niemand, maar achteraf kun je concluderen dat ik er inderdaad in veel opzichten beter van ben geworden. Dat werd vorig jaar na mijn zware knieblessure ook vaak tegen me gezegd: 'je komt hier sterker uit'. Ja, gekke Henkie, dacht ik dan. Wat zou me dit in positieve zin kunnen opleveren, behalve heel veel uren in de sportschool doorbrengen? Nu weet ik beter. Die mensen hadden gelijk.''

Heel sportminnend Nederland leefde vorig jaar vlak voor het begin van Londen 2012 met Bos mee. In een onbeduidend oefenpotje tegen de Amerikaanse ploeg viel een tegenstander vol op haar knie. De diagnose was even hard als duidelijk: afgescheurde kruisband. Een dag later, op de dag van de openingsceremonie, keerde de Drentse juriste ontgoocheld terug naar huis.

Usain Bolt

,,Ik kwam die vertrekdag in het olympisch dorp nog wel Usain Bolt tegen. Toen ben ik met hem maar even op de foto gegaan. Had ik tenminste nog iets aan Londen 2012 overgehouden.''

Na een mentaal zware week thuis bij haar ouders in Eelde mengde Bos zich op krukken weer in het olympische gedruis. Ze deed wat radio- en tv-werk voor de NOS en kon uiteindelijk ook nog op de kampioensfoto na de gewonnen finale tegen Argentinië. Na een lange en intensieve revalidatie maakte de inwoonster van Amsterdam eind maart haar rentree bij Laren. Bij het EK afgelopen zomer in België (brons) keerde Bos tevens terug in Oranje, ruim een jaar na haar trieste ongeval in Londen.

,,Ik ben niet alleen mentaal en fysiek een stuk sterker geworden, maar ik ben me ook veel bewuster geworden van wat ik als international allemaal mag meemaken. En hoe kwetsbaar je bent. Het kan zo afgelopen zijn met je. Daarom probeer ik nu zoveel mogelijk te genieten. Ik ben heel blij dat ik op het hoogste niveau weer actief ben. Dat ik er weer sta en dat ik het volkslied weer mag aanhoren, ook hier in Argentinië bij de HWL. En geloof me, het Wilhelmus klinkt nu nog veel mooier dan voor mijn knieblessure. Elke wedstrijd is nu een feestje, een cadeautje voor mij. Ik besef nu nog veel meer hoe bevoorrecht ik eigenlijk ben.''