De Tour Down Under, die dinsdag in zijn vaderland Australië begint, is voor de oud-wereldkampioen en Tourwinnaar van 2011 een afscheidstoernee. Het moet als het aan de 37-jarige renner van BMC ligt meer worden dan een eresaluut aan zijn fans: ,,Het heilige vuur in me brandt bij elke koers. Als dat niet zo zou zijn was ik al veel eerder gestopt.''
Bij het WK afgelopen najaar in Ponferrada kondigde Evans zijn afscheid aan. ,,De mogelijkheid om nog een grote ronde te winnen ligt achter me'', sprak hij. ,,Dat moet ik accepteren. Het is een goed moment om te stoppen.'' Na de Tour Down Under volgt op 1 februari nog een erewedstrijd: de Cadel Evans Great Ocean Race. Daarna is het echt gedaan met de actieve loopbaan van de voormalig mountainbiker die op de weg lang bekend stond als een volger maar op zijn 'oude' dag plotseling een aanvaller werd.
Hoewel zeker succesvol, met in totaal als prof 29 overwinningen, kleefde lang het stempel van verliezer op hem. Evans 'verloor' de Tour in 2007 en 2008, heette het door de minieme verschillen. Alberto Contador hield hem met 23 seconden voorsprong van zijn eerste grote succes af, in 2008 ging hij als favoriet ten onder tegen een andere Spanjaard, Carlos Sastre, die met een marge van 58 seconden de Champs-Elysées bereikte. In 2009 sneuvelden zijn ambities om de Ronde van Spanje te winnen door een lekke band in het hooggebergte en haperende hulp van een neutrale materiaalwagen.
Tour Down Under
De introverte 'loser' kreeg niet veel later zijn revanche in Mendrisio waar hij de wereldtitel opeiste en op het podium de tranen de vrije loop liet. De kroon op zijn loopbaan volgde in de zomer van 2011 toen hij de eerste Australiër werd die de Ronde van Frankrijk won. Met zijn 34 jaar was hij ook de oudste naoorlogse winnaar van de Tour.
Grote zeges volgden niet meer. Vorig jaar won hij nog bijna de Tour Down Under, maar hij bleef één seconde achter op landgenoot Simon Gerrans. ,,Dat geeft me zeker motivatie, maar ik heb in elke koers waar ik startte er altijd vol voor gereden.''
Evans neemt afscheid zonder spijt. ,,Voor het nationaal kampioenschap spookte nog wel door mijn hoofd: dit is de laatste keer dat ik de kampioenstrui kan winnen. Het is soms best emotioneel maar ik denk dat ik een mooie carrière heb gehad. Natuurlijk zijn er momenten dat het net iets beter had kunnen aflopen, maar dat is gelukkig niet vaak gebeurd.''