Eerlijk is eerlijk: tot nu toe verkeerde ik in zalige onwetendheid omtrent het bestaan van een Ombudsman voor beter Openbaar Vervoer. Maar enkele muisklikken leerden me dat de instantie gelieerd is aan Reizigersvereniging Rover. En die ken ik wél.
Wat heet. Tussen ons gezegd en gezwegen: volgens mij is de belangrijkste eigenschap van deze vereniging dat ze zich uit principe keert tegen elke vernieuwing van ná de stoomtram. Haar absolute Lieblingsfeind daarbij is de ov-chipkaart. Zo noemde ze de invoering ervan al in 2010 – het ding was nog maar net in omloop – ‘een flop’.
Zelf zegt Rover dat ze de belangen behartigt van alle consumenten die gebruikmaken van het openbaar vervoer. Dus ook die van u en van mij. Maar gek genoeg is mij nooit iets gevraagd. Was dat wel gebeurd dan had ik, hand op het hart, slechts innig tevreden geluiden over de ov-chipkaart laten horen.
Ik was namelijk meteen om. Nooit meer te laat ontdekken dat je te weinig strippen hebt! Nooit meer je verbijten in een loketrij waarin uitsluitend tergend trage medeburgers staan! Zomaar onderweg kunnen beslissen dat je niet in Hilversum wilt uitstappen, maar pas in Amersfoort! Heerlijk!
Zeker, er waren kinderziektes. En natuurlijk vergeet ook ik weleens uit te checken. En het kost wat. Maar ik vond en vind de ov-chipkaart nu al de uitvinding van de eeuw. Dus kan dit geneuzel niet eens ophouden?
Toch wil ik Rover ook weer niet te hard vallen. Ze heeft sowieso één nuttige functie. Haar optreden bevestigt telkens weer wat internationaal vergelijkend onderzoek ook beweert: dat wij in een van de gelukkigste landen op aarde leven.
Terwijl de wereld in brand staat, hebben wij een organisatie die zich druk maakt om de ov-chipkaart. En daar nog subsidie voor krijgt ook. En daar nog het nieuws mee haalt ook.