Afbreken vredesoverleg onderdeel van rituele dans

De Palestijnen krijgen geen eigen staat in het vooruitzicht gesteld en zijn mordicus tegen kolonisatieplannen die Israël vorige week op tafel legde. Desondanks is het vredesproces nog niet van de baan. Maar de kans dat het vredesproces tot vrede leidt, is nog altijd gering, zegt buitenland-commentator Bernard Hammelburg. "Dit is meer een hikje in een langdurige reeks van heel moeilijke en emotionele toestanden. In de Levant zijn mensen wat opgewondener dan bij ons."

Kolonisatieplannen
Dat de Palestijnse onderhandelaars stoppen met onderhandelingen komt door een reeks achtereenvolgende gebeurtenissen. "De afgelopen weken is in overeenstemming met het plan van John Kerry, om in een aantal stadia tot vrede te komen, een groep van 26 Palestijnse gevangenen vrijgelaten. Dat was de tweede groep die werd vrijgelaten."

Maar door de Israëlische bevolking worden de Palestijnse gevangenen in het algemeen gezien als spijkerharde oorlogsmisdadigers. Op de vrijlating volgde dan ook een heel emotionele reactie, zegt Hammelburg. "Daarop heeft Netanyahu gezegd, als een soort geconditioneerde reflex, dat zij weer huizen zouden bouwen in de nederzettingen. Vervolgens werden de Palestijnen woest."

De Israëlische minister van Volkshuisvesting nog met de mededeling dat hij nog eens 24.000 huizen extra wilde bouwen. En dat was de vlam in de pan in de Palestijnse gebieden. "Netanyahu heeft gezegd dat hij van dat laatste plan niets wist en het ook niet goedkeurt. Hij heeft zelf gas terug genomen maar wat de ballon was al geknapt en het onderhandelingsteam van de Palestijnen heeft gezegd dat ze er mee kappen. Maar de Palestijnse president Abbas heeft het betreurenswaardig genoemd en gezegd dat de onderhandelingen wel door gaan."

Goed plan
Vorige week schoof de Amerikaanse minister John Kerry nog aan bij de onderhandelingen. Het plan dat Kerry ontworpen heeft om uiteindelijk toch tot een oplossing te komen, is echt een goed plan, zegt Hammelburg. Want in het plan krijgt iedereen een beetje wat hij wil, ondanks dat beide partijen concessies moeten doen.

Maar wat de onderhandelingen tegenwerkt, is dat een minderheid aan beide kanten tegen het plan is. "Ze zijn luidruchtig en boos en komen met zeer een emotionele argumenten. Maar de belangrijkste tegenstander in dit hele proces is niet zo zeer de diplomatie of het plan zelf, maar een onvoorstelbaar wantrouwen. De Israëliërs en de Palestijnen koesteren een enorm wantrouwen tegenover elkaar."

Hammelburg maakt graag de vergelijking met de relatie tussen Frankrijk en Duitsland. "Als je honderd jaar geleden tegen iemand had gezegd dat er ooit vrede zou zijn tussen Frankrijk en Duitsland, dan had jij aangekeken alsof je een gaatje in je hoofd had. En zo zie ik dit ook. Het kan best, maar ze moeten over hun eigen schaduw stappen en dat wantrouwen afschudden en het plan van Kerry willen aanvaarden. Als ze dat willen kan het best."