We schieten in reflexen zodra het debat over minderheden of religies gaat. Nog steeds, like it’s 2001. Het zijn uitgestippelde, voorspelbare discussies geworden met twee permanente kampen. Die nog steeds dezelfde argumenten inzetten. En je bent altijd of voor iets, of tegen iets. Kamp één bestaat uit zij die vinden dat moslims en/of minderheden per definitie zielig en dus slachtoffer zijn. Kamp twee bestaat uit zij die vinden dat moslims en minderheden per defintie schuldig en dus dader zijn. En kies je voor de nuance, dan word je door beide kampen gezien als wegkijker. En wegkijkers moeten we niet hebben. Die verpesten onze discussie alleen maar. Die staan ons in de weg.
Dat zagen we deze week maar al te goed in het gebeuren rond de zogenaamde shariawijk, de Schilderswijk in Den Haag. Een sfeerverslagje in Trouw dat ons de indruk geeft dat Nederland overgenomen wordt door moslims, is genoeg om een heel leger aan reacties te ontlokken. Politieke reacties ook, die we vooraf hadden kunnen uitschrijven. Een niets-aan-de-hand-bezoekje van minister Asscher, een zie-je-wel-de-islamisering-slaat-toe-bezoekje van PVV-voorman Wilders. Het deed me een beetje denken aan 'We worden bedreigd door de moslims' van De Vliegende Panters. Evenveel satire. Ik zou u - als moslima zijnde -graag gerust willen stellen door te zeggen dat het met die islamisering wel meevalt. Maar dat zou een beetje een wij van wc-eend zijn, denkt u ook niet?
En dan de rellen in Stockholm. Islamitische rellen, want het zijn overwegend moslims die de boel daar kort en klein slaan en dús hebben die rellen een religieuze grondslag. De rellen in Londen, kijk dat was gewoon tuig. Niet islamitisch is namelijk per definitie gewoon. Rellen in Haren? Ook hartstikke gewone rellen. Helemaal niet eng, al die jongens die daar alles kort en klein sloegen. Simplistisch denken, wat is het af en toe toch heerlijk. Afkomst? Maakt niet uit. Religie? Doet er niet toe. Het zijn geen lichtgetinte jongens, het zijn geen moslims. Onderbuikgevoelens zitten logica soms flink in de weg, dat blijkt maar weer.
En tot slot de moord op een militair in Woolwich. Vijfentwintig jaar was hij, Drummer Lee Rigby, toen twee tot de islam bekeerde Nigeriaanse Britten het nodig vonden hem van het leven te beroven op barbaarse wijze. In naam van een God. En daar gaan wij dan in mee. ZIJ zeggen dat ze het in naam van een God hebben gedaan, en dus is dat zo. Lekker makkelijk, om al ons handelen te verantwoorden door te wijzen naar de religie die we aanhangen. Aanslagen zijn niet te wijten aan religies en heilige boeken. Net zo min als criminele daden te wijten zijn aan het Wetboek van Strafrecht.
Ik doe er zelf ook aan mee hoor, dat moge duidelijk zijn. Twittert Geert Wilders iets provocerends, twitter ik geen minuut later in kapitalen een reactie. En nee, ook die tweets zijn niet altijd even inhoudelijk. De Pavlov-reactie huist in ons allemaal. Gooi er wat humor bij en je hebt nog een leuke middag ook. Het houdt ons van de straat. We schieten er alleen geen donder mee op.