Voor sommige mensen zijn zesjes prima. Fijn! Geslaagd! Anderen nemen alleen genoegen met tienen. Ze blijven doorgaan, doorwerken, doorzwoegen, net zo lang tot ze de perfectie bereiken.
Mensen die met minder tevreden zijn, begrijpen perfectionisten niet zo goed. Voldoende is toch voldoende? En zo wordt het geploeter, het doorvragen en eindeloos opnieuw proberen en polijsten van meestal als ‘strebers’ betitelde medemensen vaak als irritant beschouwd.
Wij willen een lans breken voor de perfectionisten. Ze hebben het zelf namelijk echt vaak moeilijker met hun eigen ambities dan anderen om hen heen, omdat op veel, en soms zelfs op elk terrein, alleen de maximale score telt. In hun werk, als ze koken, in sport en ga zo maar door. Ze meten hun prestaties namelijk niet af aan wat mensen gemiddeld kunnen of weten, maar aan alles wat er kan of geweten kan worden.
Ze leggen de lat dus zo’n beetje op plafondhoogte en eisen van zichzelf dan ook nog eens dat ze er vervolgens overheen kunnen springen. Waarna ze eindeloos vaak boos op en teleurgesteld in zichzelf als de sprong niet lukt.
Zonder perfectionisten geen kunst, geen topsport, geen fantastische uitvindingen, geen vooruitgang, geen succes. Denk niet te negatief of kritisch over ze. Dat doen ze zelf al.