Het overkomt ons allemaal wel een aantal keren in ons leven: dat we sombere tijden beleven waarin alles tegen lijkt te zitten en het voelt alsof we in een donkere tunnel zitten waar maar geen eind aan komt. Op de tast, vaak struikelend, worstelen we ons vooruit en hoe langer het duurt, hoe meer we denken we voorgoed gevangen zijn in de duisternis. Het gebeurt in de liefde, in het werk, in de opvoeding van kinderen. Vaak komt er dan het moment dat je denkt dat de situatie uitzichtloos is en altijd wel zo zal blijven.
Dat is niet zo. Ook dit gaat, net als al het andere, echt voorbij.
Het licht kan aan het eind van de tunnel schijnen, maar even goed aan het begin. Wat aan de ene kant betekent dat je vooruit kunt gaan, op weg naar het nieuwe. En wellicht is een nieuw begin wel een hele verrijking voor je leven. Aan de andere kant kun je ook teruggaan, op zoek naar het punt waar het moeilijk werd of zelfs misging. Wat kun je daar herstellen om de zon weer te laten schijnen zoals hij schijnen moet? Iemand iets vergeven? Zelf vergiffenis vragen? Nieuwe spelregels afspreken? Elkaar begripvol proberen te herontdekken? Je hebt het allemaal in eigen hand.
Het licht wacht op je, welke kant je ook op wilt. Als je maar beweegt.