Het uiteindelijke probleem is volgens Paardekooper altijd aansprakelijkheid, maar dat begint bij de verwaarlozing van taken. Een goede taakuitoefening valt of staat weer bij de informatievoorziening die je van het bestuur moet krijgen.
Informatie halen of brengen?
Het blijft een beetje een kip-en-ei-verhaal. Want moet een commissaris zelf meer uitvragen? Of ligt het aan de informatievoorziening van de andere partij? Volgens Paardekooper is het aan de bestuurder om te vertellen waar hij mee bezig is, maar laten ook commissarissen nogal wat liggen.
Te veel grijze pakken
Paardekooper: "Veel commissarissen zijn oude stijl. Het is nog steeds een grijze pakken-cultuur. 80 procent van de Raden van Nederland heeft überhaupt geen vrouw. Er ontstaat een groepsdynamiek waarbinnen commissarissen onderling elkaar niet langer kritische vragen durven stellen."
Kritische insteek
Commissarissen moeten dat wel weer gaan doen. En ze moeten een bedrijf van binnen en buiten kennen. Dat weet Paardekooper uit eigen ervaring. Hij trad in 2009 toe tot de Raad van Commissarissen bij handelshuis Van der Moolen. Dat ging een paar maanden later failliet.
Paardekooper: "Ik had vooraf niet genoeg onderzoek gedaan naar de dynamiek binnen het bestuur. Ik had met oud-commissarissen moeten spreken, met mensen in elk deel van het bedrijf. Met een kritische insteek. Dat moet een grondhouding zijn voor elke commissaris."