De Panama Papers, dat zorgvuldig gestuurde offensief om belastingontwijkers en –ontduikers voor het voetlicht te brengen. Schimmige zaken die je al jaren wist, werden openbaar gemaakt. Ooit bezocht ik met studiegenoten een trustbank op Curaçao om te leren hoe die constructies in elkaar staken. Conclusie: ik begreep er niets van, duister, niets mee te maken willen hebben. Het deed me besluiten om me te richten op mooie zaken: je geliefde, kunst van Kiefer of een zelfrijdende auto. “Zeg buurman waar houd jij je tegenwoordig mee bezig? Ik verzin constructies zodat vermogende mensen minder belasting hoeven te betalen en jij uiteindelijk meer belasting moet betalen” Goh, boeiend.
Toch nog een lichtpuntje. Dankzij het lekken van de elf miljoen documenten kunnen we ons verbazen, opwinden en schande spreken over de gladjakkers. Vervolgens gaan onze beleidsmakers belastingontwijking lastiger maken, waardoor er nog ondoorzichtiger constructies ontstaan. Terwijl belastingontduikers keihard zullen worden aangepakt. Want na ieder akkefietje in ons land hoor je politieke vrienden vooral zeggen: ‘we gaan dit keihard aanpakken.’
Nog een absoluut dieptepunt. Dat referendum over de Oekraïne. Vergeef me dat ik er niet al teveel woorden aan vuil ga maken. Daarom slechts één voorbeeld van de totale gekte rondom het associatieverdrag. Het kostte me vele uren om me erin te verdiepen. Dat neem ik initiatiefnemer Jan Roos overigens zeer kwalijk. Na de studie deed ik tot slot het kieskompas. Vraag 18: ‘Het verdrag met de Oekraïne is slecht voor de Nederlandse economie.’ Weet ik veel? Ik denk het niet, maar als Poetin boos wordt wel. Mijn score belandde precies in het midden: niet voor en niet tegen. Wat moet je dan?
Toch nog een lichtpuntje. Ik genoot ervan te voelen wie ik vertrouw bij lastige politieke beslissingen. Dat waren in ieder geval niet onze politici. Alexander P. met holle frasen over solidariteit. Diederik S. die repeteerde dat het verdrag geen opmaat is tot toetreding tot het EU-lidmaatschap. Ik voer blind op Jort Kelder en Bernard Hammelburg, beiden nee-stemmers. Ik voer blind op Arend Jan Boekesteijn en Rob de Wijk, beiden ja-stemmers. Deze mannen geloofde ik, vertrouwde ik, ze leidden me naar een uiteindelijke ‘nee’ stem. Wat overigens niet relevant was, omdat het grootste deel van het verdrag toch al van kracht is en we er toch weinig meer aan kunnen doen. Kortom: we hebben ons druk gemaakt om een schijnvertoning.
Na het debacle afgelopen week kunnen we dit weekend gelukkig bijkomen door te genieten van het immer terugkerende lichtpunt dat over de spekgladde kasseien in Noord-Frankrijk schijnt: het wielermonument Parijs- Roubaix.