Uren discussies om de "neuzen dezelfde kant op te krijgen" had niks opgeleverd. Samen met collega kamerlid Kuzu stapte Öztürk uit de PvdA-fractie. Of werden ze er uitgezet?
Uiteraard staan de kranten bol van de scheur in de PvdA. De leider ziet het uit zijn handen glijden. Hij wist dat de bom ooit zou barsten want de twee kamerleden lagen al langer niet goed in de groep. Zoiets voel je, zoiets weet je.
Zou Guus Hiddink ook voelen of weten dat de groep op een ander spoor zit dan hij? Het kan toch niet dat vier van de vijf wedstrijden zijn verloren onder de huidige bondscoach? Verliezen hoort bij sport, maar als ik naar de groep kijk, voelt het niet als een groep. Van Persie en Huntelaar onderstreepten mijn gevoel toen ze, duidelijk in beeld zichtbaar, elkaar de les lazen over wie wat had moeten doen. Robben laat na de nederlaag tegen Mexico doorschemeren dat hij heimwee heeft naar het 5-3-2 systeem van Louis van Gaal. Niet echt het beeld van een eensgezind team.
Hiddink weet het en ziet ook dat het schuurt en bijna is gescheurd. Anders had hij niet de belofte gedaan om op te stappen bij verlies tegen Letland. Maar de geest is al uit de fles. Zelfs bij winst lijken de verhoudingen verstoort. De geloofwaardigheid van een leider hangt samen met het resultaat van zijn beslissingen. Zonder resultaat worden zijn woorden niet meer gehoord.
Ik ben er niet bij in de kleedkamer, maar de verwensingen en verwijten naar elkaar zullen niet van de lucht zijn. Dat hoop ik in ieder geval. Elkaar flink de waarheid vertellen in een groep kan louterend werken. Tenzij er zoveel venijn achter zit, dat de woorden als bedreigend worden ervaren. Zoals tijdens de discussie binnen de PvdA, het afschuwelijke "moge Allah je straffen". Maar wat er bij Oranje ook gezegd is, of wat het resultaat ook is, het sentiment is zo slecht dat zelfs een overwinning zal voelen als een druppel op een gloeiende plaat.
Humberto Tan voor BNR Sportzaken
15 november 2014