Zo’n beeld is goud waard, dat begrijpt iedereen behalve Ilse de Lange. Nou vond ik dat altijd al een hysterisch giecheldoosje; te blij, te gulzig naar goedkeuring, teveel provincie.
Heb niks van dat hele songfestival gezien maar wel dat oogbrandende plaatje van die twee artiesten. Ilse als het fonkelende maagdje samen met die zachte donkere en dienende Waylon. Met hoed! Je zag meteen: dit beeld is episch, dit raakt, dit komt bij iedereen binnen en vooral: dit blijft hangen. Immers: het liedje is weinig bijzonder, de Common Linnets een naam van niks. Maar je ging het vanzelf mooi vinden door de ene “key visual” van die twee. Dat ene beeld: tientallen miljoenen euro’s waarde.
Nu blijkt het sprookje alweer uit voor het goed en wel begonnen is. Problemen over de creatieve gelijkwaardigheid en de tijdrovende inspanningen van een komende wereldtournee. Onzin natuurlijk. Ik bedoel: je kweelt jarenlang in kansloze bierbuikhonken en krijgt ineens de kans op een wereldwijde doelgroep. Kennelijk wilde Ilse de poen niet delen; iets anders kan ik er niet van maken. Zij gaat solo door met haar platform om haar “rootsy kant” te laten zien. Ze zingt die winnende song nu met een andere prima knaap, alleen ziet dat er totaal anders uit.
Of beter: het ziet er niet uit! Alle magie in een klap weg, dat ene beslissende merkbeeld helemaal naar de “gallemiezen”.
Juist die donkere stille man met hoed naast haar gaf haar performance precies de “bite” die de doorslag gaf in de internationale bijval. De Lange dacht dat het om haar muziekplaatje ging – de schat - maar het ging om dat andere plaatje. Dat plaatje met die hoed.
Als u dus iedereen op de banken wilt voor uw product of merk, vind een hoed, zet ‘m op. En bewaak dat beeld met alles wat u heeft.