Tijdens het televisie kijken met zijn zoon kreeg Trossél een zwaar hersenstaminfarct. Journaliste Laura van der Burgt hielp bij het vastleggen van zijn levensverhaal. Met een speciaal systeem kan hij door te knipperen met zijn ogen letters aanwijzen en zo woorden spellen, legt ze uit. Dankzij een reflector op zijn voorhoofd kan Trossél mailen. 'Daarmee kijkt hij naar een computerscherm en kan hij ook woorden maken', vertelt Van der Burgt.
Voor het gesprek in de studio bereidde Trossél de vragen voor, die hij met behulp van een computersysteem beantwoordt. Hoe was het voor hem om van het ene op het andere moment 'locked in' te zijn? 'Het voelde alsof ik van honderd naar nul ging in tien seconden', antwoordt het computersysteem. 'Niet kunnen bewegen, eten of drinken. Niet eens kunnen praten. Ik kon niet geloven dat mij dit overkwam. Ik was 36 en kerngezond.'
4,5 jaar revalideren in Duitsland
Trossél vertelt dat hij ervan overtuigd was dat zijn ziektebeeld tijdelijk was. 'Maar artsen in Nederland gaven de hoop op herstel al na zes weken op.' Daarop ging hij revalideren in een Duitse kliniek. 'Ik dacht echt dat ik daar weer zou leren praten en lopen, maar het enige dat het opleverde was dat ik mijn linkerduim een centimeter kon optillen. Het was enorm frustrerend. Toch wilde ik niet stoppen met de therapie, want zolang ik daar was, was er hoop. Maar na 4,5 jaar werd het onbetaalbaar. Dat was een heel moeilijk moment voor mij.'
Trossél beaamt dat er wel momenten waren waarop hij liever dood had willen zijn. 'Maar dat is nu niet meer zo. Ik ben best gelukkig. Ik heb een fantastische vrouw en vind het geweldig dat ik mijn kinderen kan zien opgroeien. Ik ben dankbaar voor de contacten met mijn familie en vrienden die me nooit hebben laten vallen. Ik krijg veel bezoek en zit veel op Facebook en Skype.'
Anderen helpen
Trossél helpt ook anderen: zo helpt hij een vriend met zijn bedrijf en richtte hij de stichting Unlocked op. 'Ik ben heel blij dat mijn hersenen nog volledig functioneren. Daar zal ik me dan nog nooit aan laten opereren.'
Journaliste Van der Burgt deed er samen met Trossél en diens vrouw 1,5 jaar over om het boek te schrijven. Ze denkt dat zijn kinderen Trossél gaande houdt: 'Als je moet kiezen tussen afscheid nemen of als toeschouwer zien hoe ze opgroeien dan snap ik dat je dat wil. Of in ieder geval denkt: ik wil het proberen.' Volgens Van der Burgt heeft Trossél hetzelfde perspectief als normale mensen: 'Hij kan hier oud mee worden.'
Ik denk, dus ik besta
Dankzij dit boek kon Trossél alles zeggen wat hij wilde en was er alle ruimte voor diepgang. 'Daarnaast wil ik de wereld laten zien dat ik er nog toe doet. Mijn lichaam is dan wel verlamd, mijn geest doet voor niemand onder. Ik denk, dus ik besta.'