Zelden lag op het scherm het leed van de wereld zo hoog opgestapeld. Vooral vanuit Syrië spat het bloed bijna tegen de beeldbuis. Online ben je maar een muisklik verwijderd van de meest spectaculaire wreedheden.
In al dat geweld zou je bijna onze eigen tragedie vergeten. En dan bedoel ik niet MH-17. Dat was gewoon moord. Ik bedoel de tragedie dat we vanaf volgende week in Irak Nederlanders gaan bombarderen. Dat is wel zo onuitsprekelijk verdrietig.
Gestoorde Nederlanders natuurlijk. Maar daarvoor hebben we de GGZ. Of desnoods de politie. Nu dus gevechtsvliegtuigen. Dan is er ergens iets wel heel erg mis gegaan. Wat er nog extra wordt ingewreven door het wrange advies aan militairen in hun eigen land niet in uniform te lopen.
Niemand heeft hier echt een antwoord op. Maar het was PvdA-leider Samsom die zijn verhaal bij de Algemene Beschouwingen vorige week begon met het stellen van de juiste vragen: “Er schort iets aan het cement in onze samenleving. Waarom kan een conflict elders in de wereld zo gemakkelijk in onze wijken ontvlammen? Waarom is de voedingsbodem voor wederzijds onbegrip of zelfs haat nog zo vruchtbaar in Nederland? Waarom loopt de grens tussen "wij" en "zij" nog steeds zo hardnekkig langs etnische of religieuze lijnen? Waarom voelen hele groepen die hier een eerzaam en hardwerkend bestaan leiden zich er toch niet bij horen?”
Ook Samsom heeft geen echt antwoord op de door hemzelf opgeworpen vragen. Terwijl het eigenlijk de vragen zijn waar de PvdA voor is opgericht. Zoals de VVD er is voor lage belastingen, het CDA voor de provincie, SP en PVV voor de kleine luyden, D66 en GroenLinks voor de well-to-do, zo is de PvdA er om verschillende sociale groepen met elkaar te verbinden.
Volgens mij is dat ook de reden waarom zo veel mensen zo kwaad zijn op de PvdA. We hebben graag lage belastingen en een schoon milieu, en ook daar schort het nog aan. Maar we hebben meer dan ooit behoefte aan precies die idealen waar de PvdA in faalt.
Ik voorzie nog een grootse toekomst voor die partij.