Volgens Bauer heeft de oorlog in Oekraïne 'weinig te doen met moderne oorlogvoering. Het is een combinatie van de Eerste en Tweede Wereldoorlog, een ongekende vernietiging van infrastructuur, een hoop doden en gewonden omdat ze onvoldoende in staat waren om hun doelen op een slimme manier te bereiken, zonder al te veel schade. Het is een bloedige, langdurige grinding war aan het worden'.
Russische blunders
Terugkijkend op de eerste oorlogsmaanden zegt Bauer dat we zeker kunnen spreken van grote blunders aan Russische zijde. 'Ze zijn op te veel plekken tegelijkertijd begonnen met hun aanvallen. Ze hadden onvoldoende focus en ze geloofden hun eigen onzin dat ze dachten dat de Oekraieners langs de kant van de weg zouden staan met bloemen.' Grote bottleneck in de Russische opmars bleek de logistiek. Die hadden zij niet op orde 'omdat ze dachten dat ze binnen een week klaar zouden zijn. Elke oorlog valt of staat met een goede logistiek'.
Een andere faalfactor zoekt Bauer in de structuur van het Russische leger, een leger met professionele officieren en met dienstplichtige soldaten, 'zonder onderofficieren, zonder al te veel vrijheid om op basis daarvan de hogere doelstellingen te vechten'. Wat wil zeggen dat wanneer de bevelslijnen onderbroken worden, de militairen eigenlijk niet meer in staat zijn om hun doelen te halen doordat ze geen directe bevelen meer krijgen.
'Dat hebben de Oekraïners wél gedaan, de Oekraïners hebben de laatste jaren moderne oorlogsvoering geleerd. De Russen zijn achtergebleven in hun denken. Je ziet ook dat moreel een belangrijk onderdeel is van succes. Als je niet begrijpt waarvoor je vecht, dan heb je ook geen motivatie om te vechten. De Oekraïners hebben dat wél, die weten waarvoor ze vechten'.
En sinds Boetsja weten ze ook vooral waar ze tégen vechten.
Mobilisatie ligt moeilijk
Weliswaar beschikt Rusland over een formidabele krijgsmacht en heeft het miljoenen reservisten, die inzetten of mobiliseren kan Poetin binnenslands eigenlijk niet goed verkopen. 'Als er een volledige mobilisatie afgekondigd zou worden, dan kan Poetin niet volhouden dat het een succesvolle operatie is. Want waarom zou je dat dan doen? Er is terughoudendheid dat te doen. Je ziet wel pogingen om dienstplichtigen langer in dienst te houden tegen hoge bedragen, maar dat schijnt niet heel erg succesvol te zijn tot nu toe.'
Laat onverlet dat de Russen niet een volledig platte leercurve hebben: ze focussen nu op een enkel gebied en nemen de tijd om hun opmars te consolideren. 'Ze nemen nu meer de tijd, ze hebben zelf in de gaten dat het niet een snelle strijd zal zijn. We moeten de Russen niet onderschatten, ze zullen ook willen leren van hun fouten. Dat zie je nu deels, ze nemen nu meer de tijd, maar met heel veel vernietiging en doden en gewonden'.
Wanneer stopt Poetin?
Of Poetin, de Donbas eenmaal geheel in handen hebbend, zal stoppen, daarvan is Bauer niet overtuigd. 'We zien niet dat hij zijn strategische doelstellingen aanpast. Dus op dit moment ben ik ook nog niet direct overtuigd van het feit dat hij alleen voor de Donbas gaat. Er zijn wel een hoop praktische problemen als je kijkt naar de moeite die ze hebben om Donbas te veroveren. Het veroveren van een gebied is één, maar om het dan vervolgens te behouden, is twee. Zeker als de hele bevolking daar je er niet wil hebben. Ik denk dat ze voorzichtig aan het nadenken zijn over het herzien van hun doelstellingen, maar in de uitingen van Poetin is dat nog niet het geval'.
Volgens de admiraal is Poetins isolement een additioneel probleem. 'Het is de vraag of hij wel goed geïnformeerd wordt over de voortgang. In het begin leek het er ook dat ze hem wat laat hadden geïnformeerd over het feit dat het zo slecht ging'.
Soevereiniteit, een zaak van de Oekraïners
In het Westen, bijvoorbeeld bij monde van de Amerikaanse oud-adviseur Henry Kissinger, gaan er stemmen op dat Oekraïne veroverd grondgebied zou moeten afstaan om de oorlog te beëindigen, een soort Koreaans scenario. Daarover zegt Bauer dat dat aan Oekraïne is: 'Als wij zeggen dat we soevereiniteit belangrijk vinden en dat elk land zijn eigen toekomst mag bepalen - dat is één van de belangrijkste beginselen waarop we onze omgang met elkaar baseren - dan vind ik ook dat je moet begrijpen dat het niet aan ons is, maar aan de Oekraïners. Je kunt ze adviseren, maar voor de Oekraïense regering zijn dat hele ingewikkelde afwegingen'.
'Het belangrijkste wat wij doen is het steunen van de Oekraïense regering in zijn recht op zelfverdediging. Dat is in het Handvest van de Verenigde Naties ook vastgelegd als een recht. Daarmee is de leverantie van wapens ook niet verboden. En dat is wat de NAVO-lidstaten hebben uitgesproken.'
Niet escaleren
Is de terughoudendheid van de Amerikaanse president Biden terecht dat hij wel raketsystemen levert, maar met een beperkt bereik zodat de Oekraïners Rusland niet kunnen raken? 'Ik denk dat dat verstandig is, dat je het conflict niet onnodig verder uitbreidt. Je moet het niet groter maken dan het al is. Als Oekraïne met door ons geleverde wapens dieper in Rusland doelen gaat treffen, zal ook de houding van Rusland richting ons veranderen. En dat is wat men wil voorkomen.'
Weliswaar zegt de Russische Buitenlandminister Lavrov dat het erop begint te lijken dat Rusland in oorlog is met de NAVO, volgens Bauer zijn het landen die wapens leveren en niet de NAVO. 'Formeel heeft hij geen punt. Uiteindelijk zijn het landen die wapens leveren en niet de NAVO, ook andere landen die niet lid zijn van de NAVO leveren wapens. Ik begrijp dat Lavrov het zegt om de druk op te voeren, want het is niet iets dat de Russen fijn vinden dat de Oekraïners van wapens voorzien worden'.