De vertrouwde zwarte, groene en blauwe laarzen van bekende merken als Hunter krijgen de laatste tijd steeds sterkere modieuze concurrentie van designers als Paul Smith, Burberry en Chanel. Er zijn zelfs gespecialiseerde sites waar heftig gekleurde varianten worden aangeboden. En daarmee is de rubber laars toch iets meer geworden dan alleen maar een ‘farmers favorite’.
Zoals zoveel garderobestukken is Engeland het land van oorsprong. Ze spreken in Engeland overigens over Wellington Boots. Die naam is een verwijzing naar Arthur Wellesley, de eerste hertog van Wellington die in 1815 Napoleon bij Waterloo versloeg. En Wellington staat dus aan de bron van de laars want hij geeft aan het begin van de 19de eeuw aan zijn schoenmaker de opdracht om het tot dan toe bestaande hoge leren laarsmodel met wijde schacht en stevige hak aan te passen aan de vorm die nog immer valt te bespeuren bij het huidige lage rubberen laars model met strakke schacht en bescheiden hak.
Praktisch nut
Men was natuurlijk gewend aan leren laarzen, dus het zou even duren voordat men zijn praktisch nut werkelijk onderkende. Pas in het midden van de 19de eeuw zorgt Charles Goodyear, de uitvinder van het vulkanisatieproces van rubber, voor een Wellingtonlaars die compleet is uitgevoerd in rubber. Van zijn vinding wordt dankbaar gebruik gemaakt tijdens de Eerste Wereldoorlog, wanneer de laars zijn waarde bewijst in de vaak ondergelopen en modderige loopgraven.
Het succes beperkt zich zeker niet alleen tot Engeland. In de hoogtijdagen van het communistische Rusland waren er bijna twintig fabrieken die rubber laarzen produceerden. Onder het bewind van Nikita Khrushchev werd begin jaren zestig de laars uitgeroepen tot de juiste socialistische stijl en werden de dure leren schoenen en laarzen in de ban gedaan, als uitwas van het kapitalisme. Pas tijdens de regeerperiode van Leonid Brezhnev mag er weer leer worden verkocht. En ook het Finse Nokia was in het pre-mobieletelefonietijdperk een belangrijke producent van rubber laarzen.