Nederland – Spanje: dé analyse
Het Nederlands Elftal heeft vrijdag revanche genomen op de verloren WK-finale van 2010. Met een overtuigende 5-1 werd de regerend wereldkampioen overklast. De revanche met in de hoofdrol de sterkhouders en de coach: Robben, Van Persie en Van Gaal. Weergaloze doelpunten, maar waarom lukte het de eerste 43 minuten niet?
Door Jeroen Visscher van Langs de Lat
Oranje startte zoals Van Gaal het voor ogen had. Zijn verdedigende 1-5-3-2-strategie werkt het best tegen sterke en aanvallend spelende teams zoals Spanje. De strategie werkt als een sterke veer: hoe harder je drukt hoe harder de veer weer terugspringt. Het eerste kwartier werd dat goed uitgevoerd. Er werden geen doelpogingen weggegeven en Sneijder kreeg een uitstekende kans op de 1-0.
Maar na het eerste kwartier stokte de Nederlandse uitvoering. Achtentwintig minuten lang liet Spanje zien op welke manier het Nederlands Elftal kan worden bestreden. Een goede les voor de rest van het toernooi. Door veel druk te zetten op de verdediging van Nederland werd in die periode alleen maar de lange bal op Van Persie of Robben gespeeld.
Durf in te spelen
De Vrij, Vlaar en Martins Indi durfden niet de middenvelders in te spelen en dus kon de ‘gouden driehoek’ niet in stelling worden gebracht. In het eerste half uur worden De Jong en De Guzman slechts twee keer ingespeeld.
Xabi Alonso scoorde in de 27e minuut de 1-0 voor Spanje uit een onterecht gegeven penalty. Tien minuten later voorkwam Cillissen dat de wedstrijd al gespeeld was door een stift van Silva. Maar Spanje hield het druk zetten niet vol. De wereldkampioen op zijn retour.
De Spaanse omsingeling duurde tot de 44e minuut. Blind kwam als linksback op en gaf een schitterende pass op Van Persie die met een duik de pass promoveerde tot een briljant doelpunt. Het vieren van het doelpunt liet zien dat Van Gaal al goed op weg is om een echt team te smeden. Het bleek het sleutelmoment van de wedstrijd te zijn.
De moed van Van Gaal
In de rust voerde Van Gaal één interventie wel uit en één juist niet. Het inspelen van de verdedigende middenvelders moest beter. De Vrij, Vlaar en Martins Indi hebben de sleutel in handen om de wedstrijd te keren. En dat doen ze. Na rust durven ze wel risico te nemen en worden in een kwartier zeven keer de middenvelders gevonden.
De andere voor de hand liggende interventie voerde Van Gaal niet uit. De Guzman ging in de malaise van de eerste helft mee en kreeg al snel zijn eerste gele kaart. Daarna maakte hij nog twee zwaardere overtredingen waardoor hij steeds meer risico liep een rode kaart te krijgen. Een zekere wissel in de rust voor menig coach. Maar Van Gaal liet De Guzman staan om het middenveld terug te veroveren. Zijn strijdplan werkte.
Sterkhouders dominant in weergaloze tweede helft
Van Gaal heeft veel geïnvesteerd in zijn relatie met de sterkhouders Robben en Van Persie. Dat betaalde zich in de tweede helft uit. Robben nam wraak op de gemiste kans in de finale van het WK2010 door in de 53e minuut de 2-1 te scoren. De Vrij scoorde 10 minuten later de 3-1. In de 72e minuut strafte Van Persie een fout van Casillas genadeloos af en het slotaccoord was weer voor Robben die in de 80e minuut de eindstand van 5-1 op het scorebord schoot. Zo scoorden beide sterkhouders van Van Gaal twee keer.
Aanvallende strategie tegen de Ozzies?
De belangrijkste boodschap van Van Gaal voor zijn spelers kwam al snel na de wedstrijd: ‘We hebben nog helemaal niets’. De focus ligt dus vanaf morgen op de wedstrijd tegen Australië. Het verlies tegen Chili zal weinig veranderen aan de verdedigende tactiek van het team. Het ligt dan ook voor de hand dat Van Gaal zal terugvallen op zijn oorspronkelijke strategie en met 1-4-3-3 meer aanvallend gaat spelen.
