Column Jan Postma | The perfect storm
Een wat onwennig klopje op de schouder. Ernstige blikken worden uitgewisseld terwijl ze naar de helikopter lopen. Je ziet Chris Christie denken: ik heb de president nodig, ik wil meer noodhulp. Je ziet Obama denken: de gouverneur van New Jersey, een van mijn meest prominente tegenstanders, staat een paar dagen voor de verkiezingen even aan mijn kant. Dit moet ik vasthouden.
Het kan raar lopen. Na het eerste debat bleef Romney langzaam inlopen op Obama. Hij hield zijn ‘Mittmentum’ vast, en wat Obama ook probeerde, hij kon het initiatief niet terugpakken. Goed, Obama behield zijn voorsprong in een paar beslissende swingstates.
En zonder Ohio is het voor Romney bijna onmogelijk om het Witte Huis binnen te halen. Maar wie weet wat er in de laatste week was gebeurd, als Sandy niet langs was gekomen.
Tussen de ravage door lopen Obama en Christie, druk pratend met buurtbewoners. Het is een bijna olijk gezicht. De lange, bijna slungelige Obama, met dat ontspannen loopje, en de gezette, hobbelende Christie. De gouverneur van New Jersey is ook figuurlijk een zwaargewicht in de Republikeinse partij. Hij werd gesmeekt om zich te mengen in de voorverkiezingen. Hij was dit jaar de key note speaker op de Republikeinse conventie.
En nu, is hij de BFF van Obama: Best Friend Forever. Nou ja, voor eventjes dan.
“The president has been outstanding on this.” Christie was blij met de snelle hulp van Obama. Toen Christie de vraag kreeg of Romney ook nog langs kwam in New Jersey, zei hij: “I have no idea nor am I the least bit concerned or interested."
Auw. Hoort u het tandenknarsen van team Romney?
Romney zelf kan ondertussen niet zoveel. Terwijl Obama doet wat een president moet doen, en daarmee alle aandacht naar zich toetrekt, moet Romney heel voorzichtig campagne voeren. Als hij te enthousiast of uitbundig is, lijkt dat al snel gevoelloos. Tot overmaat van ramp: een aanval op Obama is nu ineens een aanval op de commander in chief, niet langer op de kandidaat Obama.
Daar houdt de ellende voor Romney nog niet op. Hij ligt onder vuur om eerdere uitspraken over FEMA, de overheidsdienst die in actie komt bij rampen. Hij vond dat FEMA wel opgeheven kon worden.
Maar waar FEMA het na Katrina nog hard voor de kiezen kreeg, krijgen ze nu vooral complimenten. De nasleep van Sandy is daarmee een diepere ideologische discussie geworden over de rol van de overheid. Voor Romney kan die weinig goeds doen, en moet vadertje staat op dieet en aan de ketting. Maar Obama en Christie laten nu zien dat de federale overheid wel degelijk goed van pas kan komen
En zo lijkt er, hoe cynisch ook, een grote winnaar te zijn na Sandy. De october surprise van 2012 kwam van moeder natuur. Er kan natuurlijk nog van alles gebeuren, de wond van Katrina is zo weer open, maar het momentum van Romney lijkt doorbroken. Een natuurramp die een erg spannende presidentsverkiezing richting een Democraat kan sturen. Wat zou Al Gore nu denken?
Jan Postma is Amerikanist en eindredacteur Amerikaanse verkiezingen. Volg Jan op Twitter
