Column Ben van der Burg | Medelijden met een zwaaiende Beatrix
Een paar weken geleden stond ik voor een stoplicht. Het was de middag van de prachtige oranje opening van het Rijksmuseum. Verschillende politiemotoren kwamen in tegenovergestelde richting aanrijden om het verkeer tegen te houden. Toen de rijbaan naast me leeg was, kwam er een verlengde Volvo S80 aanrijden. In de auto zaten twee mensen. De chauffeur en rechts achterin een vrouw met een hoed op. Ik herkende Beatrix. Eenzaam, was het woord dat in me opkwam.
Haar man Claus heeft ze moeten begraven, haar zoon Friso ligt in coma en het afscheid van het volk is aanstaande. Ze zat alleen, achterin die grote auto. Straks zit ze alleen in kasteel Drakensteyn. Een schrale troost voor Beatrix is wellicht dat veel mensen met haar meeleven, zoals een vrouw die ik deze week ontmoette.
Beatrix is handel
Deze koningsgezinde vrouw was
in London een poppetje tegengekomen dat een zwaaiende Koningin Elizabeth II
uitbeeldde. Het evenbeeld van het staatshoofd van het Verenigd Koningkrijk
maakte indruk op haar. Ze vond het zo mooi, dat ze besloot een Koning Beatrix-versie te maken. In China had ze 2500 zwaaiende Beatrixen laten produceren. Ze wilde niet
vertellen wat de kostprijs was geweest. Ze verkocht ze voor euro 17.95 in
haar webwinkel.
Een zonnecel in je handtas
Ze zette een plastic poppetje
voor me neer. Twee decimeter hoog. In de handtas een zonnecel. De zonnecel zorgde
voor de beweging van de hand voor de zwaaibeweging. Met een beetje fantasie kon ik Beatrix erin
herkennen. Hoewel ik Beatrix minder gezet vind dan het beeld me liet zien. De
vrouw vertelde dat het maken nog niet mee was gevallen. De kleur van het haar
was het moeilijkst geweest.
Beatrix is niet dik
Ik vind het mooi als een mens
zijn droom najaagt, zijn spaarpot omkeert en dag en nacht met Chinezen details
over een kleur doorneemt. Ik ben ook blij dat mensen dat doen. Ze verdienen
geld, ze voorzien in een behoefte en ze zetten mij aan het denken.
Ik keek naar de zwaaiende koningin en twee gedachten schoten door mijn hoofd. De eerste ging over onze koningin. Er zou toch zo’n lelijk beeld door Chinese arbeidsmigranten van je gemaakt worden, dan baal je. Vooral omdat de persoonlijke voorkeur van Beatrix meer uitgaat naar dans van het Nederlandse Danstheater, muziek van cellist en dirigent Mstislav Rostropovitsj of beelden van André Volten.
Door koningin te zijn, moet ze neutraal staan tegenover lelijke scheppingen van mensen. Daar zal Beatrix geen probleem mee hebben. Ze is het gewend, maar tegen iemand kunnen zeggen: ‘ik ben niet zo dik als je mij hebt laten maken,’ lucht wel op en is goed voor de maker want feedback is een gratis advies.
Koop rotzooi!
De tweede gedachte ging over
de doelgroep. Wie koopt deze rotzooi? Wie haalt dit in zijn huis? Wie verrijkt
zijn interieur met een plastiek gedrocht? De antwoorden krijg je door op een
zaterdagmiddag naar de Blokker te gaan, want in zo’n winkel vind je ook
prullaria waarvan je denkt, wat moet ik ermee? Toch blijft het ongelofelijk,
dat mensen op zo’n verschillende manier naar creaties kijken.
De maakster van de zwaaiende Beatrix snapte niet dat ik het beeld lelijk vond en ze snapte ook niet dat er geen doelgroep voor zou kunnen zijn. Dat vond ik een heel geruststellende gedachte.
