De bevolking houdt zich rustig omdat ze steeds meer te besteden heeft. Dat geld geven ze het liefst uit aan materie: merkkleding, Apple producten en een BMW, Audi of Mercedes. Na een ‘hello, how are you?’ Komt hier in China regelmatig als tweede vraag: ‘what kind of car do you drive?’ Door het noemen van een Toyota Prius Plug-in verlaag ik mijn status aanzienlijk. Wat ik weer grappig vind. Want wie ben je immers zonder status?
Pak alle zwarten op
Zorgt de overheid niet
voor voldoende groei dan zal de sociale onrust toenemen. Maar die sociale onrust
moet je niet te serieus nemen, nuanceert mijn WSJ vriend. De overheid pakt
onregelmatigheden namelijk pragmatisch aan. Zo verzorgden Afrikanen voor
overlast in het luxueuze Westerse winkelcentrum Sanlitun. Ze verkochten drugs
en vielen mensen lastig. Op een goede dag werd het winkelcentrum omsingeld en
iedereen die zwart is, werd opgepakt. Iedereen, dus ook de zoon van de
Nigeriaanse ambassadeur. Een politieke rel was ontstaan en ook dat wordt weer
pragmatisch opgelost: je doet gewoon of je neus bloedt, alsof het niet gebeurd
is, zand erover.
Economische groei belangrijker dan longen
Een ander actueel
probleem: de smog in Beijing. Als de concentratie van vervuilde stoffen te hoog
is voor een langere periode, dan sluit je een paar fabrieken rond de stad. Niet
te lang, want dat kan de economie weer temperen. De laatste maanden was de
groei belangrijker dan de luchtkwaliteit. Door de
schadelijke stoffen nam het aantal vertrekkende westerlingen met 30 procent
toe.
Zo ook een Amerikaan die hier vijf jaar heeft gewoond. Een gezonde jonge man, sportte iedere dag, at gezond, sliep acht uur gemiddeld per nacht, mediteerde dagelijks en werkte hard. Bij thuiskomst ging hij naar de dokter om zijn lichaam eens helemaal door te lichten. De dokter keek hem ernstig aan en beval hem onmiddellijk te stoppen met roken, want anders zou de longkanker snel toeslaan.
Niet lullen maar poetsen
Volgens mijn WSJ-vriend
zouden westerse overheden veel kunnen leren van onze vrienden in China. Pragmatisch
handelen, niet lullen maar poetsen. Uit de economische crisis komen, is
namelijk op zich niet moeilijk volgens hem. Stimuleer innovatie, stimuleer het
onderwijs, stimuleer flexibiliteit van wonen en werken, stimuleer
ondernemerschap en bezuinig de economie niet kapot. Durf vervolgens deze
basisprincipes rigoureus toe te passen.
Ik onderschreef zijn oplossing, maar wat doen we met negatieve gevolgen zoals de gebeurtenis in Sanlitun en de luchtkwaliteit in Beijing. ‘Collateral damage,’ antwoordde hij, 'daar moet je niet mee zitten'.