Eerst de prachtige film ‘Zero Dark Thirty’ over de jarenlange jacht op Osama Bin Laden. Prachtig, omdat de ‘based on true facts’ film laat zien hoe een organisatie als de CIA te werk gaat. Zoals zoveel organisaties knullig, maar er zijn mensen die het verschil maken.
Knullig omdat intern geneuzel, politieke belangen en menselijk falen effectiviteit in de weg staan. Als Maya, de hoofdpersoon, weet waar Osama Bin Laden zich bevindt, duurt het meer dan 100 dagen voordat de special forces naar zijn huis gaan. Ze schrijft dat beeldend met een rode stift op de ruit van het kantoor van haar meerdere. Ze is woest, hij durft geen beslissing te nemen.
Publieke opinie
Daarnaast veranderde
de publieke opinie over het martelen van Al- Qaeda terroristen tijdens de Bush periode
in vergelijking met de Obama periode. Van Obama mochten CIA agenten de
gevangenen niet meer hard aanpakken en dat deed pijn.
Het menselijk falen komt naar voren als van de veiligheidsprocedure wordt afgeweken en in een Amerikaans militair kamp een autobom afgaat. De Washingpost meldde op oudejaarsdag 2009 dat zeker acht Amerikanen de dood vonden, het werden er uiteindelijk twaalf.
Een vrouw maakt het verschil
In ‘Zero Dark Thirty’
maakt de genoemde Maya het verschil. Ze combineerde de feiten over de
verblijfplaats van Bin Laden op zo’n manier dat ze zelf 100% zeker wist waar
hij was. Bij die combinatie zat veel intuïtie. De medebeslissers misten dat en
twijfelden dus of ze gelijk had. Haar meerdere vroeg uiteindelijk hoe lang ze
aan Bin Laden had gewerkt. ‘Twaalf jaar,’ vertelde ze, toen wist hij dat ze
gelijk had.
Nu het inzicht
Osama Bin Laden heeft
duizenden doden op zijn geweten. Osama Bin Laden staat symbool voor dood en
verderf. Hij was terror, tegelijkertijd fascinerend en uiteindelijk hebben we
er een film van gemaakt, gaan we naar de bioscoop, kopen we popcorn en genieten
we van het verhaal Osama Bin Laden. Osama Bin Laden is entertainment geworden.
Schrijf het script maar
Op dit moment duikelt
iedereen over elkaar heen om iets te vinden over de knulligheid bij SNS Reaal.
We spreken er schande van dat SNS Reaal na de beursgang in 2006 zo
onverantwoord met het opgehaalde geld is omgesprongen. ‘Want de
belastingbetaler moet het weer oplossen en de bestuurders hebben hun zakken
lekker zitten vullen.’ Onze politieke leiders sussen het vervolgens met het
woord ‘onvermijdelijk.’ En ondertussen had mijn bejaarde vader
aandelen in SNS Reaal.
SNS Reaal is het zoveelste debacle van de financiële sector en u en ik betalen de rekening. Nu maakt het ons boos en verdrietig. Over een paar jaar gaan we naar de bioscoop, kopen we popcorn en kijken we naar ‘SNS Reaal the Movie.’
Uiteindelijk wordt alles entertainment.