Xenofobie, de vrees voor het vreemde, het onbekende, is iets waar aardig wat mensen mee behept zijn. Wie het heeft, wil het liefst dat de hele wereld een kloon van zichzelf is: "Er is maar één manier en dat is mijn manier!"
Er gebeurt echter iets bijzonders wanneer je mensen die het kwaaltje hebben vraagt hoe de wereld er uit zou zien als ze ook hun eigen tekortkomingen in ieder medemens terug zouden zien.
Op zulke momenten van eerlijke zelfreflectie breekt er iets: namelijk het vooroordeel dat alles wat anders is niet kan deugen.
Weinig geeft meer gemoedsrust dan acceptatie. Achterdocht en afweer maken plaats voor het besef dat mensen zijn zoals ze zijn omdat het misschien wel nodig en nuttig is dat we anders zijn. Dat te aanvaarden is een geweldige manier om compassie te tonen. En het mooiste is, dat wanneer je het anders-zijn van een ander accepteert, je eigen anders-zijn vaak even makkelijk aanvaard wordt.