Beslissers zijn erg competitief ingesteld. Hun wil om te winnen en resultaten te boeken is groter dan van wie ook. Ze zien bijna alles wat ze doen als een uitdaging. Om zichzelf en anderen te overtreffen. Hun drang naar succes wordt veroorzaakt door één ding: de behoefte om voor vol aangezien te worden.
Waarom? Omdat het de grootste angst van Beslissers is, om niet mee te tellen. Om voor middelmatig of in het ergste geval derderangs versleten te worden. Vaak groeiden ze op in competitieve omgevingen, met een of twee competitieve ouders die altijd méér verwachtten. Zo werden ze van jongs af aan geprikkeld om het beste uit zichzelf te halen. Het tegendeel is ook mogelijk: dat ze door in hun ogen ‘slechte’ voorbeelden zelf een streven naar status en respect ontwikkelden.
Beslissers kunnen gevoeligheden van derden negeren als het erom gaat te bereiken wat ze voor ogen hebben. Dat is niet om anderen willens en wetens te kwetsen. Het doel heiligt simpelweg de middelen. Oordeel er niet zomaar afwijzend over.
Ieders primaire gedrevenheid komt immers voort uit angst. En Beslissers, hoe bot en rechtlijnig ze in de ogen van anderen ook zijn, vormen daar geen uitzondering op.