We willen ons toch maar eens even mengen in de niet aflatende berichtgeving over ‘De Crisis”. Jaar-in, jaar-uit groeide onze economie en die van tal van economieën om ons heen met een procentje of één, twee, soms drie. Iedereen blaakte van zelfvertrouwen en geloofde in de toekomst.
Nu gaat het een fractie minder. Een procentje of misschien wel twee zelfs! Hadden we honderd Euro te besteden, dan zijn het er nu nog negenennegentig of achtennegentig. En alom wordt er moord en brand geschreeuwd, houdt iedereen dodelijk bevreesd de hand op de knip en praten we onszelf en elkaar massaal de put in.
Wat is hier aan de hand? Het lijkt toch wel erg op massahysterie, aangewakkerd door de media, die toch ook nieuws moeten brengen en negatief nieuws lijkt op de een of andere manier nog altijd beter te verkopen dan positieve berichtgeving. Iedereen volgt braaf in het gesomber, en zo roepen we als vanzelf een self-fulfilling prophecy over ons af.
Waarom hebben wij van de BegripsCode het hierover? Omdat het ons aan het hart gaat hoezeer mensen erin slagen om elkaar gevangen te houden in negatieve emoties.
Een procentje minder. Is dat een reden om nationale depressiviteit te rechtvaardigen? Of zullen we daar maar eens smakelijk om lachen en gewoon iets doen om het om te keren? Gewoon weer leven zoals we een paar jaar geleden leefden - toen we net als nu ook een procentje minder hadden maar in tegenstelling tot vandaag vonden dat we wél goed hadden. Depressiviteit en depressies hangen net zo samen als optimisme en groei.