Excuseren: sommige mensen doen het zodra ze voelen dat ze tekortschieten. Anderen doen het beduidend minder vaak. Zij behoren in de regel tot het extraverte, dominante deel van onze mensheid. Ze hebben in de regel zoveel geloof in het eigen gelijk, of zijn zo bazig en bezig met hun eigen ‘missie’, dat excuseren eenvoudigweg niet in ze opkomt als anderen zich gepasseerd, vergeten of gekwetst voelen.
Je niet excuseren als je voelt of weet dat het eigenlijk nodig is, omdat een ander zich verdrietig, boos, of angstig voelt, is heel contraproductief voor de doelen die je zelf bereiken wilt.
Elkaars belangen en behoeften willen begrijpen, er begrip voor hebben en er de rust voor nemen om onderling begrip ook echt mogelijk te maken, is het fundament onder elke goede relatie.
Een welgemeend excuus, voor wat je dan dan ook deed of zei waarmee je een ander kon kwetsen, veroorzaakt meestal bereidheid tot luisteren en vaak ook begrip voor je eigen
standpunt en beweegredenen.
‘Sorry’ loont. Op voorwaarde dat je het meent natuurlijk.