Je hebt mensen die de oorzaak of de schuld van dingen van nature bij zichzelf zoeken. Is er iemand humeurig of kortaf? Dan vragen ze zich meteen af wat ze misdaan kunnen hebben. De hele weg naar huis piekeren ze zich suf en ‘s nachts slapen ze er niet van.
Het is natuurlijk een nobele eigenschap om eerst te kijken of je zelf iets niet goed deed. Hele volksstammen doen immers het tegenovergestelde: zij leggen de oorzaak of schuld als er iets misging volautomatisch bij anderen.
Maar hoe prijzenswaardig ook: het berooft je wel van heel veel energie. Als je bang bent om anderen te kwetsen, is het beter om niet meteen allerlei scenario’s in je hoofd te halen maar om gewoon te vragen wat er schort. Negen van de tien keer krijg je dan een antwoord waaruit blijkt dat de houding die iemand had gewoon door iets heel anders veroorzaakt werd. Interpreteren versterkt je onzekerheid alleen maar en verstrikt je in negatieve gedachten. Verifiëren daarentegen werkt heel bevrijdend. Je weet meteen wat er echt aan de hand is, kunt het afsluiten als blijkt dat het niets met jou doen en laten te maken had en je kunt het meteen uitpraten als dat wél het geval bleek. En, zoals we wel vaker gezegd hebben: niemand vindt het vervelend om zo’n vraag te krijgen. Je laat ermee immers zien de ander belangrijk te vinden.