Tim Cook praat poep
De topman van Apple zegt crap en niemand vindt dat een probleem. Als een burgemeester ‘rot op’ mag zeggen en een premier ‘pleur op’, is crap inderdaad het muurbloempje onder de krachttermen. Toch vraag ik me af hoe handig het is dat een CEO met stront slingert als hij een miljardenboete uit Brussel krijgt.
Nonsens, rotzooi, flauwekul. De vertalingen van crap in de Nederlandse media zijn aan de brave kant. Van Dale geeft in het praktijkwoordenboek scherpere suggesties: gelul, geouwehoer!
Crap is misschien wat speelser dan shit maar het blijft poep. Bovendien had Apple-topman Cook het niet over gewone crap maar ‘total political crap’. Dat is een aparte, extra vieze, categorie.
Het beeld van de onberispelijke CEO is niet meer van deze tijd. Bestuurders -verhoudingsgewijs vaak mannen -zijn mensen van vlees en bloed. Ze hebben wel eens een brok in hun keel of worden driftig in het openbaar. Het begrip authenticiteit wordt vaak aangehaald in discussies over leiderschap. Managen kan je misschien léren, maar een leider bén je, zo is het idee. Persoonlijkheid en emoties mogen, nee móeten zelfs doorklinken.
In dat licht is vloeken gewoon een van de vele communicatieve instrumenten van de moderne CEO. Schelden op het werk schept een band, je laat je gevoel spreken. De bestuurder komt dichterbij zijn klanten te staan, zeggen verschillende onderzoekers over de voordelen van schuttingtaal. Net als een naaktscene in een film moet vloeken vooral functioneel zijn. Context, timing en dosering zijn essentieel. Tim Cook is verontwaardigd dat Brussel met terugwerkende kracht 13 miljard euro aan belasting opeist. Zijn ‘outrage ’maakt hem niet sympathieker, ‘een gewone jongen’ of een ‘gevoelsmens’. Crap is hier eerder een zwaktebod. ‘Juh-huf, Brussel pest me!’ Het kan de beste CEO gebeuren: Tim Cook had even zijn shit niet op orde. Het is uiteindelijk aan de juristen om de crap van Cook echt op waarde te schatten.
Maria Punch is stemcoach en schrijftrainer bij BNR. Ze blogt en twittert over #allesistaal
