Column Ben van der Burg | Soms ben je meer dan alleen data
Ik opende mijn ogen en pakte mijn stopwatch om mijn hartslag te meten. In een logboek noteerde ik mijn ochtendpols. Daarnaast hield ik de genoten slaap van die nacht bij en of mijn geestestoestand vrolijk, saggerijnig of neutraal was. Gedurende mijn schaatsperiode verzamelde ik deze data na het opstaan.
Elke dag kwam daar het eten en drinken bij, alsmede een beschrijving en resultaten van iedere training. Dit logboek resulteerde in een databank die ik dagelijks analyseerde om wereldkampioen te worden.
Ik deed aan Quantified Self avant la lettre. Nu kun je geen technologieverhaal meer aanhoren of je struikelt over het zelf meten van je lichaamsfuncties. Ik geniet daar wel van. Ik check minimaal vijf keer per dag de hoeveelheid gemaakte stappen. Gemiddeld moeten het er tienduizend in 24 uur zijn. Als ik op mijn telefoon de gehaalde doelstelling zie, dan stemt mij dat tevreden.
Tot deze week zag ik een toekomst voor me waarbij ik geanalyseerd krijg wat het drinken van een kop koffie doet in relatie met de temperatuur buiten, mijn humeur of stressniveau. Vervolgens leek het me mooi dat een persoonlijk algoritme zou adviseren het tweede kopje koffie te laten staan en thee te pakken. Maar mijn toekomstbeeld wankelt.
De afgelopen dagen deed ik mee aan een pilot voor COPD-patiënten. Een prachtig systeem: de patiënt krijgt een chip op zijn borstkas geplakt. De dokter kan vervolgens in real time zien wat het gedrag van de patiënt is. Waarden als: beweegt hij wel genoeg?, hoeveel slaapt hij?, wat is zijn hartslag of hoe snel ademt hij? Zo’n systeem is ideaal voor de patiënt, de dokter, de verzekeraar en ons allemaal, want het zelfmeten leidt tot besparingen op het gezondheidszorgbudget.
De twijfel sloeg echter toe vanwege het psychologisch effect dat het onttrekken van data over mijn lichaam met me deed. De pilot was anoniem. Toch dacht ik constant hoe de analist over mij zou oordelen. Ik was op een technologiebeurs in Amerika. Dat betekent geïnspireerd worden, onregelmatig eten, alcohol nuttigen, weinig slapen, veel praten en chronisch moe zijn. Ik voelde me constant bespied, vanwege mijn minder gezonde leefstijl.
Ik kreeg medelijden met de COPD-patiënten van de toekomst. Ze krijgen een notificatie als ze niet voldoende bewogen hebben. Aan de ene kant terecht, want ze willen zich goed voelen. Echter: ze kunnen het zich niet veroorloven steken te laten vallen. En dat lijkt me lastig, want als mens ben en blijf je feilbaar. Je bent ten slotte meer dan data.
