Kim Jung Il, het kleine enge mannetje op hoge hakken, dat zijn volk terroriseerde en uithongerde, is opgevolgd door een al net zo karikaturaal mannetje, zijn zoon Kim Jung Un. Kogelrond, schouders die aan zijn onderkin zijn gegroeid. Die is, tussen zijn hongerende landgenoten, geen hapje nasi tekort gekomen.
Inmiddels speculeren politici en media over wat dit nieuwe mannetje voor de wereld betekent. Gaat hij door met de ontwikkeling van een atoombom? Zet hij de wapenleveranties aan charmante relaties als Hezbollah en Bashar Assad voort? De Zuid-Koreaanse president Lee Myung-bak ziet de regimewisseling als een kans. Noord-Korea is een anachronisme, een krankzinnig overblijfsel uit de dagen van de Koude Oorlog, en iedereen hoopt, met de Zuid-Koreanen, dat het nieuwe mannetje in Noord-Korea snel wordt gewipt, met een staatsgreepje, of zo.
De sleutel is in handen van China, het buurland en de enige bondgenoot van Noord-Korea. Het is een soort Chinese satellietstaat, die goeddeels leeft op de zak van de grote broeder. China heeft Noord-Korea al die jaren in stand gehouden, omdat Beijing het wel handig vond om een buffer te hebben op de grens met het rijke en uitgesproken prowesterse Zuid-Korea.
In de vorige eeuw was dat misschien nog wel te begrijpen. Maar het is nu 2012, en China is een wereldmacht geworden. Het is de hoogste tijd dat in Beijing het roer omgaat. Bij een moderne economische en financiële politiek, hoort ook een modern buitenlands beleid. Daarin past geen steun aan rare mannetjes, of het nu Kim Jong Un is in Noord-Korea, of Mahmoed Ahmadinadjad in Iran. Als China wil meespelen, dan wordt het de hoogste tijd om dat ook te doen. Maar dan voor het eggie.
Bernard Hammelburg
---
Bernard Hammelburg (hammelburg@bnr.nl) is buitenlandcommentator van BNR Nieuwsradio. Luister ook elke donderdag om 14.30 naar zijn vaste programma, BNR Bernard Hammelburg, met scherpe analyses over de internationale politiek en met prominente gasten.