De waarheid is dat, na de PVV, ook het Front National een mokerslag heeft gekregen. De grote overwinnaar – zeker in Frankrijk – is Europa, want daar is Emmanuel Macron helemaal verliefd op.
Maar of de zucht van verlichting onder Europese leiders nou zo oprecht was, valt te betwijfelen. Want Macrons Europa gaat wel héél ver. Politico noemt hem een 'evangelist voor Europa'. Zo wil hij een apart Europarlement voor de 19 landen van de eurozone, met een aparte minister van financiën. En een Europees leger. Dat vinden partijen als D66 en GroenLinks wel sympathiek, maar VVD en CDA krijgen er koude rillingen van.
Hij wil ook herstel van de traditionele Frans-Duitse as, zoals tijdens Sarkozy, toen de samenwerking met Angela Merkel ‘Merkozy’ werd genoemd. Maar wat betekent het ‘Mercron’ waarnaar hij streeft? Dat het economische herstel dat hij zijn kiezers heeft beloofd, en de terugkeer naar de EU-begrotingscriteria, voor een belangrijk deel moeten worden opgehoest door Duitsland. In feite financiert Merkel daarmee Macron in zijn strijd tegen het Franse populisme en hoe legt ze dat uit aan de Duitse kiezer?
Daar staat tegenover dat beide koplopers in de Duitse verkiezingsrace, Merkel en Schultz, eurofiel zijn, voor wie de Frans-Duitse as de heilige graal is van de EU. Ze kunnen dus niet anders dan Macron tegemoet komen. Kleine landen als Nederland staan aan de zijlijn en moeten zich bescheiden opstellen. Daarmee kan het nieuwe Europese evangelie uit Parijs best eens een extra complicatie worden, die de vreugde over de mokerslag tegen Le Pen snel zal overschaduwen.