Trump bashing

De nieuwste rel komt uit het anti-Trump-kamp. De New York Times kwam met een als Watergate-achtige primeur opgepoetst verhaal over een ontmoeting van Trumps zoon, Donald Trump jr., in juni 2016, dus voor de nominatie, met een Russische advocate die banden zou hebben met de regering-Poetin, en die belastende informatie over Hillary Clinton had.

Tijdens de ontmoeting, in de Trump Tower, bleek die belastende informatie vage roddel te zijn. Zij wilde eigenlijk praten over een adoptieprogramma voor Russische kinderen. Waarop Trump jr., geflankeerd door zijn zwager Jared Kuschner en de toenmalige campagnemanager Paul Manafort, het gesprek beëindigde.

Misschien was het dom van Trump jr. om het gesprek aan te gaan, maar zelf zegt hij: die geheime informatie kon best spannend zijn. Een simpel lokkertje dus, en niet verboden. Gesteld nu eens dat die advocate echt deel uitmaakte van de entourage van Poetin en gesteld dat ze echt over belastende informatie had beschikt – wat had het uitgemaakt? Je kunt zeggen: dan had Trump jr. dat aan de autoriteiten moeten melden.

Maar uit niets blijkt dat hij dat niet zou hebben gedaan, en dat hij de hele kwestie verder liet lopen, ligt voor de hand. Die Russische juffrouw was een soort politieke stofzuigerverkoopster. Had hij, in het kader van het lopende onderzoek naar contacten met Rusland door de Trump-campagne, het gesprek alsnog moeten melden? Misschien, maar het blijft een broodje aap.

Dat de New York Times, de Washington Post en vrijwel alle nieuwsorganisaties in de wereld dit verhaal brachten alsof ze, als bij Watergate, de smoking gun hadden gevonden, is koren op de molen van de Trumpisme-gelovigen. Hun verlosser lacht in zijn vuistje.