Column Bert van der Veer | 10 kamara’s
Emotie hoort bij televisie. Televisiemakers beogen emotie los te maken bij de kijkers door emoties los te maken bij de deelnemers, de kandidaten, de slachtoffers. De juiste vertaling van tearjerkers is niet voor niets tranentrekkers.
Televisie lustte er altijd wel pap van, maar het werd pas echt dominant toen Henny Huisman toesloeg met zijn Surpriseshow. Henny Huisman was zo goed tranen los te maken dat hij zelf niet droog hield.
Pure manipulatie, ik heb er nooit wat tegen gehad. Eigen schuld dikke bult. Je wist waar je aan begon. Tot ik de moeite nam eens op SBS naar Welkom bij de Kamara’s te kijken.
Ik zag een scene waarin fotomodel Sylvia Geersen liet weten dat ze een gevoelig huidje had en dus geen zin had haar gezicht onder de rode verf te laten smeren. Ze werd vervolgens door enige inboorlingen tegen de vlakte gewerkt en eens lekker ingesmeerd.
Een regelrechte aanranding als je het mij vraagt. Irene van der Laar liet zich in het gezicht spugen en probeerde dat maar als een spirituele ervaring te zien. Scheidsrechter Dick Jol ging warempel geloven in zijn rol als kampbeul. Arme Christina Curry liep heel aangepast met blote tietjes rond.
Terwijl die gemanipuleerde BN-ers het smerigste voedsel tot zich nemen wordt Welkom bij de Kamara’s mogelijk gemaakt door Lassie Toverrijst.
Eerst zag ik in de serie een lange grap met een voorspelbare clou, de BN-ers worden immers grotesk bij de neus genomen. Het merendeel van die Kamara’s komt gewoon uit Amsterdam Zuid-Oost, maar uiteindelijk vind ik dat hele project nogal walgelijk, vervelend en mensonterend.
Dat de Kamara-gangers ondanks het gebezigde brabbeltaaltje toch nog tamelijk snel begrijpen wat die wilden bedoelen kan wijzen op een hoge intelligentie maar wie weet is de clou wel dat niet zij maar wij erin getrapt zijn. Een saaie en akelige vertoning blijft het.