Dankzij zijn boeken begrepen wij creatieve reclamemakers destijds wat nou eigenlijk de bedoeling was. Daarvoor deden we maar wat op goed geluk, ik althans wel, het waren de nadagen van de “Don Draper” tijden in de reclame. Soms schoten we raak, veel vaker mis maar de vrijdagborrels waren super en de meiden en vlammetjes heerlijk warm.
AIDA betekent: attention, interest, desire, action. Wij moesten in advertenties en commercials eerst aandacht trekken, dan belangstelling wekken, die belangstelling omzetten in verlangen en dat verlangen in koopactie. Inmiddels heeft de consument een aandachtsspanne van 4 seconden dus duurt die AIDA methode veels te lang. Daarom gaat tegenwoordig alleen nog om branding!
Om je merk als “vuurspuwende drone” - als belichaming van alles wat je beoogt - op een manier die iedereen ziet en iedereen wil hebben. Dat AIDA ontstond destijds om de bewuste weerstand tegen de beïnvloeding van marketing met onderbewuste trucks te slechten.
Wat ook Giep Franzen niet kon bevroeden is dat reclame inmiddels voluit omarmd wordt. Zie de oranje kroketten en de sambasloerie jurkjes. Interesse en verlangen hoef je niet meer op te roepen: de consument heeft altíjd interesse, brandt van verlangen en wil niks liever dan 24/7 kopen. Alles is lustbevrediging en wij van marketing managen die driften.
Maar als het alleen nog om branding gaat, hoe doe je dat jezelf branden? Je merk onontkoombaar aan die koophemel laten flikkeren?
Ik zou zeggen: kijk eens naar Heleen van Rooyen die begrijpt er alles van. Zij heeft zichzelf furieus gebrandmerkt en spuwt lust, vlees, zaad, tampons en selfies op een manier die niemand ontgaat. Er wordt schande van gesproken, dat mag, maar ze is onontkoombaar aanwezig en daar gaat het om bij branding.
Heleen van Rooyen doet precies wat Giep Franzen bedoelt. Je moet dus je merk wereldberoemd willen (en durven) maken. Nog beter: jezelf. Nog beter: je tampon. Je klanten willen alles van je zien en hebben.