Column Eugène Roorda | Minder Europa
Was dat lijsttrekkersdebat reclame voor Europa? Nou, niet bepaald. We zagen weldoorvoede bureaucraten die hun riedeltje afdraaiden voor iets wat zij belangrijk vinden. Typisch lieden die in hun baantje hangen en hopen dat dit nog jaren zo blijft a raison van anderhalve ton per jaar.
Als je geen hoge pet op hebt van ons openbaar bestuur dan bevestigt zo’n debat je gevoel. Overheden trekken nu eenmaal het zwakkere menstype aan; als je écht wat wilt ga je ondernemen en niet mee dobberen in de publieke vijver.
Daarnaast vind ik het onaantrekkelijke mensen, zowel visueel als verbaal: oog en oor willen tegenwoordig bekoord worden.
Europa is 'best belangrijk' luidde ooit een slagzin, in residu begrippen zeg je daarmee impliciet: dus totaal niet belangrijk.
Wie het boek In Europa van Geert Mak heeft gelezen is een ding helder: de gemiddelde burger is louter geïnteresseerd in zijn eigen vierkante kilometer, zijn eigen culturele habitat.
Roda dat degradeert wint het van de werkloosheid in Spanje, de Noord-Zuid lijn is belangrijker dan het gehannes in de Oekraïne, smerige treinen hier belangrijker dan smerige treinen in Griekenland.
Die geringe scope is ons niet kwalijk te nemen; het omgaan met de dagelijkse realiteit is voor de meeste van ons al zwaar genoeg.
Hoe dan verder met Europa? Niet, zou ik willen zeggen, gewoon zo laten. Langzaam en organisch managen zoals de Processie van Echternach. Twee stapjes vooruit, poosje niks, stapje terug, poosje niks, twee stapjes vooruit enzovoorts. Niets forceren, vooral geen grootse federatieve vergezichten, gezamenlijke economieën, wetten, legers en besturen. Dat willen wij niet en dat willen ze in Ierland, Duitsland, Portugal en Engeland ook niet.
En niet gaan roepen: stilstand is achteruitgang, is onzin. Juist die decennia van modderig voorttobben –van stapje vooruit en stapje terug - hebben ons gebracht waar we nu zijn.
Welvarend, vrij, sublieme voorzieningen, overwegend vredig.
Het was mooi wat de Duitse ex-kanselier Helmut Smit onlangs zei.
Op de vraag of Duitsland zich met de Oekraïne moest bemoeien zei hij: dat moeten we pas doen over 200 jaar.
Wijze man dacht ik meteen, alles op zijn tijd.
Daarom geen haast, de wereld vergaat niet zonder dat grootse Europa.
En wij ook niet.