Column Eugène Roorda | Reclame dood?
Reclame als pushmiddel is dood, reclame die niet eerlijk is gaat ook dood, ouderwetse reclame heeft zijn langste tijd gehad; reclame moet beter, slimmer en vooral eerlijker.
Zelden zoveel onzin gehoord in een paar regels.
Kijk: reclame heeft als primair doel om ons ontevreden of ongelukkig te maken, om uw gevoelde gemis of gevoelde schaamte aan te prikken. Pas als u zich onvolmaakt voelt, gaat u kopen dus zorgen merken ervoor dat u zich chronisch tekort voelt schieten.
Uw kleuren kunnen verbleken mevrouw… uw plee zit vol stiekeme bacteriën…jij ruikt niet fris uit je oksels… ben jij wel een goeie moeder… heb je wel de juiste make up?
Ziehier de angstplaneten van respectievelijk Fleuril, Glorix, Axe, Blue Band en L’Oreal; gebaseerd op dat oude psychologische een tweetje: eerst de schaamte inwrijven - dan de verlossing bieden.
Onze verlossende sprookjes eindigen uiteraard altijd bij uw pinpas.
De “Reclame is Dood” opvatting komt van Paul Meijer, ooit een excellent reclamemaker, nu ineens bevangen door het eerlijkheidsvirus. U weet: als er één industrie is die zichzelf graag bevlekt dan is het de reclamebranche. Ons vak wordt geteisterd door lage eigendunk daarom verzinnen we feestjes en prijsjes - om ons toch wat te voelen. Dat komt: we weten dat het maar een simpel trucje is dat wij beheersen. Die gemankeerde eigendunk staat in schril contrast met de invloed van die kunstjes; marketing regisseert immers zo’n beetje ons ganse dagelijks leven.
Geen bedrijfstak heeft meer invloed dan wij, meer dan de politiek, de vereniging, het gezin, de vakbond of de kerk. Reclame dood? Hoezo?
We zijn springlevend en doorgedrongen in alle haarvaten van ons bestaan. Marktisme noemt socioloog Abram de Swaan het en het heeft iedereen in zijn greep.
Ik kom nog uit de tijd dat je grote deernis voelde als de vader van een schoolvriendje in een auto moest rondkarren met daarop het woord Tarvo of King. Vandaag de dag ben je een sukkel als je géén reclamesignaal uitzendt van Abercrombie, Apple, Nike, Heineken, Samsung, Breitling of Vuitton.
Nog erger: je bestaat pas bij de gratie van het merk dat jij expressief adverteert. Paul Meijer kletst dus onzin, de reclame heeft allang gewonnen.