Column Eugène Roorda | Potje Koeman

Koeman schaart zich daarmee onder het uitdijende leger van 60 of 80 bekende types die meespelen in de reclame.

Of ze functioneel zijn in relatie tot het betreffende merk, maakt geen donder meer uit; het gaat om die paar seconden aandacht.

Dat Koeman nooit een potje Hak vreet, daarin heeft René van der Gijp waarschijnlijk gelijk. Als je lange tijd in Spanje hebt gewoond, laat je elk potje hier lekker staan.

Maar ach, George Clooney gebruikt die cupjes thuis ook niet, waarschijnlijk had de beste man nooit van Nespresso gehoord.

Maar daar gaat het niet om; het is (maar) reclame. Dus het hoeft nul waar te zijn, als het maar opvalt. Nou daarin zijn ze geweldig geslaagd, qua mediaaandacht, spin-off, social en al die andere spelonken van de hedendaagse communicatie.

De verkoop van Hak spuit nu al omhoog.

Maar is het een goeie combinatie, Hak en Koeman?

Het is een droomcombi, beter dan die met de nuffige Martine Bijl.

Dat begon ooit flonkerend 30 jaar terug maar de sleet zat er al jaren flink op. Wat maakt Koeman zo geschikt?

Koeman is een plattelandse provinciaal gebleven, dat straalt er van alle kanten vanaf. Hij heeft precies die wat te dikke boerenkielkop die past bij eerlijke Hollandse kost.

En hij heeft zijn naam mee: Koe man; hoe grondstoffelijk wil je het hebben? En dan de naam Hak, dat klinkt meteen naar zwarte aarde.

Knap gezien van hun reclamebureau Etcetera.

Ook om een spokes-mevrouw in te ruilen voor een mannelijk exemplaar. Koeman maakt het merk mannelijker en voedzamer, slim gezien omdat 30 procent van de volwassenen inmiddels alleen woont.

Die singles zijn dé doelgroep voor zo’n Potje van Koeman.

Het ideale scenario gaat als volgt: Koeman weg bij Feyenoord en verder als trainer in het buitenland. En dan onder een snikhete veranda aan de rode bietjes mét appelmoes van Hak.

Heerlijk ongeloofwaardig; gegarandeerd effectief.

Dan krijgt Hak dezelfde icoonstatus als Unox, die potentie is er.

Heeft het reclamebureau dit alles al voorzien? Si signor.