Column Eugène Roorda | Status is doping

Enkele minuten later ontstond wereldwijd een tsunami van Rolex merkexposure - die nog wekenlang doordendert. Mens en merk werden een; de oer bedoeling van de marketing. Dat Rolex marktaandeel gaat pieken; status is tegenwoordig immers onze belangrijkste expliciete drijfveer.

Zie mijn klokje - en detecteer wie ik ben. Dan hoef ik je verder niks meer over mezelf uit te leggen.

Een op de vijf jongeren gebruikt merken om uniek te zijn, zegt een onderzoek van Insites Consulting. Een flutonderzoek zoals de meeste onderzoeken flut zijn. Het is namelijk onzin. Niet een op de vijf jongeren is merkgevoelig. Dat zijn er in de huidige tijd wel tien uit vijf.  Zoals ook bij volwassenen vrijwel iedereen merken gebruikt om iets over zichzelf te vertellen. Ik ben heus uniek, maar hoor wel bij een groep “andere unieken”. Be Original zegt Lucky Strike, tegen een paar miljoen rokers tegelijk.

De invloed van marketing op het dagelijks leven is veel groter dan menigeen wil toegeven; het heeft de rol van religie vrijwel geheel overgenomen. De vraag is: is dat erg? Is het erg dat mensen Apple devoot aanbidden? Is het erg dat mensen sparen voor een Hugo Boss kostuum? En als dat onbereikbaar blijkt – een Hugo Boss riem kopen. Om maar in hemelsnaam bij die Hugo Kerk te horen. Ik vind van niet.

Uit mijn reclame ervaring weet ik dat de consument een groot geluksgevoel ervaart als hij of zij zijn favoriete merk bij zich weet. Het fungeert als genotsanker, als troost, als religieuze talis - en als blijk dat je hét begrijpt. In de ogen van anderen, dat is wel de crux. We doen alles om in de ogen van anderen als geslaagd gezien te worden. Niet geslaagd = niet bestaand.

Daarom is de behoefte aan dure prestige merken het grootst in de lagere sociale klassen. Je bent niemand - maar wordt alsnog iemand. Dankzij je polootje van Tommy. Of je klokje van Roger. Een neppertje mag ook; status is de ultimate doping.