Zijn iPad-scholen een duivels plan?

Eerst was er Volkskrant-columnist Hans Schnitzler en daarna de Duitse geheugenonderzoeker Manfred Spitzer die beiden geen goed woord over hadden voor het initiatief van Maurice de Hond. De Volkskrant-columnist presteerde het een verband te leggen tussen het molesteren van een scheidsrechter en computergebruik, en de geheugenonderzoeker noemde het aanbieden van een iPad aan kleuters kindermishandeling.

Bureau Schnitzler en Spitzer – voor al uw cultuurpessimistische antwoorden op het leven.

Ik begrijp het niet. Kijk je naar de betovering van kinderen met een iPad, waarom zou je dan in godsnaam het duivelse ervan benadrukken? Is er eindelijk een verfrissend maatschappelijk initiatief in Nederland, worden er extreme bijverschijnselen bijgehaald om het af te schieten. Alsof een Steve Jobs-school dichterbij een psychiatrisch instituut dan een Montessorischool staat. Als je de moeite neemt, dan zie je dat er veel meer op die scholen gaat gebeuren dan het spelen van Angry Birds.

Waarom zouden mensen die hemel en aarde bewegen om een nieuwe school op te richten, allerlei onderbouwde waarschuwingen omtrent teveel computergebruik in de wind slaan? Zouden zij werkelijk schoolgaande kinderen een iPad willen geven om maar zo min mogelijk aandacht aan hen te hoeven besteden? Bezie de absurde conclusies waartoe dit soort cynisch denken leidt. De Hond zegt het zelf: er zal juist extra veel aandacht aan sport en spel worden besteed.

Nu stond er in de Volkskrant van zaterdag een stuk van filosofe Joke Hermsen (niet online o ironie). Ook zij zag niets in Steve-Jobsscholen en pleitte voor zogenaamde Hannah-Arendtscholen. Ik denk dat Hannah Arendt niet erg blij zou zijn geweest met deze etikettering.

Arendt’s filosofie berust op twee uitgangspunten, zoals Hermsen zelf nota bene ook schrijft: pluraliteit en nataliteit. Daarmee bedoelde ze dat ieder mens uniek is en zichzelf altijd kan vernieuwen. Zijn voor Hermsen deze twee ingrediënten redenen om zich af te keren van Steve-Jobsscholen, voor mij geldt precies het omgekeerde.

Het is juist de combinatie van individualiteit en uitwisseling die het internet zo geweldig maakt – en die scholen zo beloftevol. Dat ik deze column tik vanuit mijn bed en hem zo straks de wijde wereld instuur, dat is een fantastisch fenomeen. Je persoonlijke gedachten te delen met een oneindig publiek: het is de moderniteit in een notendop.

Dus wens ik de iPad-scholen het allerbeste toe. Zij zijn een toonbeeld van een levenshouding die Hannah Arendt altijd vast heeft omarmd: je te wapenen tegen conformisme. En in onze samenleving is daar alle reden toe.

Gerard Drosterij is zelfstandig politicoloog. Hij schrijft regelmatig columns over de Nederlandse politiek en soms over iets anders. Al ziet hij zijn stukken als speldenprikken in een olifantenhuid, hij put vertrouwen uit het feit dat ook olifanten soms omkijken.

Volg hem op Twitter.