We gaan eindelijk naar Mars
We gaan naar Mars en het sleutelwoord is: concurrentie. Die was er tot nu toe nooit. De VS hadden nooit concurrentie van Rusland, Europa of China. Dat is nu anders.
Het is anders omdat de VS ook niet meer meedoen. NASA heeft geen serieuze plannen meer om naar Mars te gaan. Die heeft de regering-Obama van tafel geveegd. Waarom gaan we dan toch naar Mars?
Omdat nu de bedrijven naar voren stappen. Ik tel al tweeëneenhalf bedrijf die de Aarde en de naaste omgeving willen verlaten. Twee hebben het uitgesproken voornemen om naar Mars te gaan. Daarmee heb je concurrentie en daarmee heb je een race, net als in de jaren '60, toen het erom ging of de VS of de Sovjet-Unie als eerste de Maan zou bereiken. Als er geracet wordt, gaat het harder.
De eerste kandidaat is Neerlands eigen Mars One, het bedrijf van de vermetele Bas Lansdorp en Arno Wielders. Zij willen de reis naar Mars verkopen als een realitysoap op de schaal van de Olympische Spelen. Zeer gewaagd en zakelijk zeer onzeker, maar wie weet. Ze verdienen het voordeel van de twijfel.
De andere partij is SpaceX, het bedrijf van miljardair Elon Musk. SpaceX heeft met zijn zelfontwikkelde raket onlangs het ruimtestation bevoorraad. Dat bedrijf kan wat, inclusief geld verdienen om in nieuwe ambities te steken. Musk zelf heeft al te kennen gegeven dat hij op Mars wil doodgaan.
In november heeft Musk plannen ontvouwd om een kolonie op Mars te stichten en daar 80.000 mensen per jaar heen te sturen. Net als in het geval van Mars One zou het voor de meeste een enkele reis betreffen. Dat lijkt de standaard te gaan worden voor reizen naar Mars.
En dan is er nog de onderneming van een aantal andere miljardairs, onder andere oprichters van Google. Planetary Resources wil mijnbouw plegen op asteroïden maar het zou me niets verbazen als zij vroeg of laat ook op de trein naar Mars sprongen.
Eerlijk gezegd denk ik dat het nog heel lang zal duren. Er is nog veel te weinig bekend over een aantal cruciale problemen:
* De gevaren van straling in de ruimte.
* De gevolgen van langdurige gewichtloosheid. André Kuipers gezien toen hij terugkwam?
* De psychologische problemen van een gezelschap in een krappe ruimte in permanent gevaar.
* Het recyclen van uitwerpselen tot voedsel
* Het fabriceren van brandstof en bouw- en andere materialen uit lokale grondstoffen op Mars.
Dat zijn veel, en fundamentele, problemen. Je kunt echt niet uitsluiten dat we nooit op Mars komen, behalve misschien voor bliksembezoekjes zoals op de Maan rond 1970. Daarom denk ik dat de termijn van tien jaar waar Mars One mee schermt volstrekte fantasie is. Musk heeft het over tien tot twintig jaar. Dat is ook nog veel te kort. Maar het feit alleen al dat verschillende bedrijven nu dit doel hebben, garandeert dat er veel meer zal gebeuren, en tegen veel lagere kosten, dan tot nu toe onder verantwoordelijkheid van NASA.
Ik verwacht halverwege deze eeuw dood te gaan. Ik zou het al heel wat vinden als ik voor die tijd getuige zou kunnen zijn van een bemande landing op Mars.
