[26-05] Halleluja: een minderheid!

Jarenlang zuchtten wij onder het juk van coalitieafspraken. Het parlement als debatclub met een vaste winnaar. De senaat waar je de spinrag van de stoeltjes kon blazen.
Nu moet de regering in beide kamers leiderschap tonen: Waar een debat niet een rituele dans is, maar een manier om een meerderheid te verkrijgen.
Vond de nieuwe Afghanistan-missie een mooi voorbeeld. Rutte gaat naar Jolanda Sap en vraagt onder welke voorwaarden GroenLinks zou instemmen. Jolanda Sap denkt een eisenpakket neer te leggen die de premier toch wel zal verwerpen, en Rutte zegt: Ok, deal!
Zo’n premier met wisselende contacten, Alexander Pechtold snapt dat niet. “Wat nou als wij de telefoon niet opnemen?”, zei hij dreigend tegen de shoppende premier. Onzin! Je bent toch in de politiek gegaan om je idealen te verwezenlijken, niet om per definitie de regering dwars te zitten?
In de eerste kamer kijkt iedereen naar de Christenfundamentalisten van de SGP. Kunnen  liberalen eigenlijk wel zaken doen met deze vrouwenonderdrukkers? Hoezo niet? Als je samen een endje kunt opfietsen is daar toch niets op tegen? Als een partij liever een plan uitgevoerd ziet worden dan niet, dan kan je toch zaken doen?
Er zit één addertje onder het gras. Eentje in boa constrictor formaat. Wanneer wordt het toch weer een potje koehandel? Jij jouw 18 miljard bezuinigingen, ik een aanrechtsubsidie, jij streng tegen de Grieken, steun ik de zorgbezuinigingen. En we weten niet welke afspraken DAAROVER gemaakt worden. Want DAT debat zien we nooit.
Compromissen zoeken is het tonen van leiderschap, maar als we onderwerpen die niets met elkaar te maken hebben gaan uitruilen, zijn we weer terug bij af!