Ik twijfelde ook of ik dit stukje moest tikken. Als ik niet oppas, ga ik nog voorbeelden geven van alle kritische vragen die ik ooit aan Wilders heb gesteld. Of de vragen die ik zou stellen aan jouw politicus die ingesmeerd met chocoladevla Sieg Heilend door Nieuwspoort marcheert.
Hoewel: zouden we die niet hetzelfde vragen als Wilders en Le Pen? Wat bent u aan het doen? Bent u een nazi? En: waarom chocoladevla? Dat zijn eigenlijk altijd wel goede vragen.
Maar in eerlijkheid: ik heb me bij Wilders ook wel eens afgevraagd of ik er juist aan deed hem min of meer te behandelen als iedere andere politicus. Ik vind dat oprecht een moeilijke vraag. Want ook ik schrik van het vijanddenken dat ik om me heen zie en hoor. Moet ik daar iets van zeggen?
Er zijn meer van dat soort vragen. Ik zit vanochtend geconcentreerd te luisteren naar een Fin in Brussel die oordeelt over de Nederlandse begroting. Den Haag heeft aan hem het budgetrecht weggegeven, zonder het de bevolking te vragen. Hebben wij van de pers daar wel genoeg bovenop gezeten?
Of deze: Er zijn nogal wat aanwijzingen dat we de aarde uitputten. De gevolgen daarvan kunnen catastrofaal zijn. Moeten we dat niet bij alle economische debatten betrekken, in plaats van het te behandelen als niche-onderwerp? Zullen ze over een halve eeuw niet vragen: heb jij dat allemaal kritiekloos laten passeren, Kustaw?
Ik concludeerde dat Wilders de parlementaire weg bewandelt en geweld afwijst. Dat hij dus een gewone politicus is, die bovendien relevante dingen zegt over Europa. En ook dat ik over economische onderwerpen eens wat vaker de Partij voor de Dieren laat horen.
Objectiviteit bestaat niet, en het streven ernaar leidt vaak tot rare resultaten, zéker in Den Haag. Daarom vond ik het interessant om toch een stukje terug te schrijven. Om in elk geval te laten zien hoe ík mijn werk probeer te doen. Met vragen, en met twijfels. Maar juist daarom ook met een paar regels over wat ik aan mensen opdring, en wat ze zelf mogen concluderen.