Weer die pijnlijke krantenkoppen met die flauwe woordspelingen, weer de publieke vernedering. Toch geeft Anthony Weiner niet op. Hij wil nog steeds burgemeester van New York worden.
In de schaduw van Weiner en zijn laastste schandaal probeert Eliot Spitzer comptroller van New York te worden, zeg maar de opper-accountant van de stad. Spitzer kennen we als de man die af moest treden als gouverneur, toen bekend werd dat hij tienduizenden dollars uitgaf aan prostituees. Dat schandaal is nog altijd het eerste waar potentiële kiezers aan denken als ze zijn naam horen. Maar hij kon niet wachten, hij moest weer die politieke arena in.
Weiner en Spitzer, twee namen die onlosmakelijk zijn verbonden met seksschandalen. Twee mannen die hun publieke functie op moesten geven te midden van een storm van negatieve publiciteit. Toch willen ze allebei zo snel mogelijk weer vol in de spotlight. En dat is ze gelukt.
Na zijn nieuwe onthullingen kreeg Weiner’s populariteit een flinke knauw, maar hij staat bij New Yorkers nog altijd op de tweede plek in de polls. Onder de New Yorkse Democraten vindt nog steeds 47 procent dat hij moet doorgaan, en 43 procent dat hij uit de race moet stappen. Spitzer staat gewoon bovenaan de polls.
Hoe kan dat?
New Yorkers willen een stoere kerel. Iemand die streetwise is, risico’s neemt, en zich overal doorheen bluft. Kijk naar oud-burgemeester Rudolph Guiliani. Toen hij nog was getrouwd met zijn tweede vrouw, nam hij zijn nieuwe vriendin al mee naar officiële gelegenheden. Who cares? Hij was de burgemeester. Weiner laat zien dat hij ook geen problemen heeft met risico’s en bluf. De meest gehoorde Weiner-grap is dan ook: “Vote Weiner, he’s got balls.”
Daarnaast houden Amerikanen van politici met een verhaal, mensen die iets overwonnen hebben. Kijk naar Bush jr. Hij overwon zijn drankprobleem, hervond zijn geloof, en werd president. En wie heeft het nog over Bill Clinton’s voorliefde voor die ene stagiaire? Wie door het stof gaat en daar weer sterker uitkomt, krijgt respect.
Maar in New York overdrijven ze het wel een beetje. Het succes van Weiner en spitzer lijkt een verlangen naar iets anders, iets sensationelers. Hier gaat het niet meer om politieke kwaliteiten. Hier telt zelfs niet meer mee of de kandidaat een sympathiek of betrouwbaar persoon is. Het gaat om de spannende headlines in de kranten.
Sarah Palin weet hoe je dat aanpakt. Ze werd uit het niets vicepresidentskandidaat, en werd daarna vooral mediapersoonlijkheid. Ze analyseerde voor Fox, ze bouwde zorgvuldig spanning op naar de verkiezingen van 2012, en besloot toen toch niet mee te doen. Uiteindelijk konden we haar op de voet volgen in haar eigen realityshow: ‘Sarah Palin’s Alaska’. Palin op de vlucht voor een beer, Palin koelbloedig op jacht, en met het hele gezin aan het kamperen. Reken maar dat ze in 2016 weer de landelijke politiek in probeert te komen. You betcha!
Palin, Weiner en Spitzer zijn de belichaming van de reality-politicus. Bij hen is een bestuurlijke functie niet een doel, maar een middel. Een manier om eigen naam en faam te vergroten. Daarbij kunnen ze als bestuurders natuurlijk best goede dingen doen. Maar als het eropaan komt, kiezen ze toch vooral voor zichzelf. De media aandacht is verslavend, en die aandacht moet ten koste van alles vastgehouden worden.
De kiezer accepteert dat tot op een bepaald punt. Je kan gniffelen om de dingen die ze zeggen en de schandaaltjes waar ze in betrokken zijn. Je kan ze sympathiek vinden omdat ze daardoor zo lekker menselijk zijn. Maar als het moment echt daar is, en het over hun eigen toekomst gaat, dan stemmen de New Yorkers die malloot er, net als in Survivor, of America’s next topmodel, gewoon uit.
Tenminste, dat hopen we dan maar. Elk land krijgt de bestuurders, en natuurlijk ook de realitysterren, die het verdient.
Jan Postma
--------------
Jan Postma is Amerikanist en volgt voor BNR de Amerikaanse politiek. Volg Jan op twitter: @_janpostma