Column Kustaw Bessems | Advocaten met open knopen
Je hebt gestudeerd, een florerende praktijk, je hebt het best een beetje gemaakt en dan is daar dat moment dat je jezelf terugvindt als strafpleiter, in de studio van Nieuwsuur. Je staat naast een groot scherm met foto’s van een plaats delict en wijst ernaar als een weerman naar een lage drukgebied, onderwijl pogend je cliënt onder de verdenking uit te praten dat hij een grensrechter mede heeft doodgeschopt.
Die grensrechter is het hoopje mens in het midden van de foto waar jij - als de Erwin Krol van de advocatuur - zo monter armgebaren naar staat te maken. ‘Hier ziet u het been van mijn cliënt, hij heeft hem wel in z’n buik geschopt, maar niet tegen z’n hoofd, hij heeft het zo niet bedoeld, hij wilde eigenlijk net een EHBO-doos gaan pakken...’ en zo verder.
Kijk, verkrachters, seriemoordenaars, oorlogsmisdadigers: iedereen verdient een advocaat. Die moet erop toezien dat iemand een eerlijk proces krijgt en zonodig tot het uiterste gaan om zijn cliënt vrij te krijgen. Dat kan ook via de media.
En toch wens ik Mr. Geert-Iem Roos, zo heette kennelijk de jurist die woensdagavond voor dat grote scherm stond, een klein momentje van zelfreflectie toe. Misschien gewoon een keer als hij in de file staat op de A6 naar Almere wat mijmeren: heb ik daar nu, met mijn hoogstpersoonlijke Leontien-draai-de-bordjes-maar-om-momentje, het recht een grote dienst bewezen?
Toevallig kwam in dezelfde Nieuwsuuruitzending nog een advocaat op bezoek. Nico Meijering. Die kwam vertellen dat zijn collega Bram Moszkowicz, veel te veel had gedeclareerd voor de reiskosten als hij met Estelle Gullit had afgesproken in het Amstelhotel. Hij wilde de onmiddellijke schorsing van Moszkowicz, maar dat was puur inhoudelijk, zei Meijering met een stem als een scheermes en een van haat vertrokken gezicht, en he-le-maal niet persoonlijk. Onbeantwoord bleef de vraag wat Meijering dan eigenlijk kwam doen op tv.
Er viel iets op, aan Roos én Meijering. Beiden waren met behoorlijk opengeknoopte hemden in de studio verschenen. Alsof ze door aapachtig hun borstkas te tonen de tegenstanders al een beetje wilden intimideren. En dat deed me denken aan dik een jaar geleden. Toen mocht ik Bram Moszkowicz interviewen voor een zaal vol publiek en die verscheen met een decolleté werkelijk tot vlak boven zijn navel. En het werd daarna zoals we allemaal weten geen best jaar voor hem. Eentje vol tuchtzaken en belastingproblemen.
Dus noem het bijgeloof. Maar volgens mij zeggen die open knopen iets over prioriteiten. En al heb ik dan niet direct plannen voor seriemoorden of een oorlogsmisdaad: mócht ik ooit een advocaat nodig hebben, dan wil ik er een met een hooggesloten boordje en zo’n ouderwets dunne, veel te strak aangetrokken, stropdas.