Wacht, misschien moet ik de luisteraars die niet weten wat er is gebeurd even heel kort inlichten. Jij, Frans Timmermans, van de PvdA, sinds kort minister van Buitenlandse Zaken, bent al lang een fervent Facebooker. De ene keer promoot je wat standpunten, de andere keer maak je een vilein grapje over de maoïstische geschiedenis van de SP en op weer andere momenten vertel je met welke score je zoontje zijn voetbalwedstrijd heeft gewonnen.
Je had een heleboel Facebookvrienden en op jouw posts werd veel gereageerd. Zelf praatte je vaak mee. Daar kwamen oprecht betrokken burgers op af, maar ook beroepsquerulanten en gekken. De haters die elkaar - en jou - virtueel de hersens insloegen dreigden de goedwillenden te verjagen.
Je beklaagde je daar vaak over, ook al voor je minister werd, en waarschuwde dan: ‘Als het zo doorgaat, stop ik hoor.’
Van de week waren er een paar incidenten. Het eerste niet erg: je plaatste een foto van jezelf in een gedecoreerd rokkostuum. Die had je in de marge van een staatsbanket van jezelf gemaakt, met je telefoon, in een spiegel. Je had een sjerp om. Ik vond het wel geestig, maar er werd veel gelachen en laten we zeggen dat niet iedereen mét je aan het lachen was.
Daarnaast verdedigde je de regeringsstandpunten over de oorlog in het Midden-Oosten. Dat kwam je op kritiek te staan en leidde tot onverkwikkelijke uitwisselingen. Op jouw wall werd inspiratieloos en grimmig op elkaar ingebeukt met eeuwig dezelfde slogans en nazivergelijkingen.
En ineens, gisteren, was je dus weg. Je account opgeheven. Je vond het welletjes. En dat is goed te begrijpen, echt.
Maar toch, juist als de communicatie met de kiezer heftig wordt, moet je er zijn als politicus, Frans Timmermans. En als het té heftig wordt, moet je optreden. Niet je virtueel uit de voeten maken.
Je mag soms dan van je eigen voortreffelijkheid uit elkaar lijken te spatten, Frans Timmermans. En je hebt in je politieke leven wat lelijke streken uitgehaald. Het was wel geweldig van je dat je mensen rechtstreeks met je liet praten. En het zou nog geweldiger zijn als we een minister van Buitenlandse Zaken hadden met wie dat nog steeds kon.
Wat Nederlandse politici dagelijks voor bagger over zich heen krijgen moeten we niet normaal gaan vinden. Maar laat je alsjeblieft niet wegpesten door die lafaards met een te grote muil.
Die kunnen we samen wel aan.
Kom terug op Facebook, Frans Timmermans.
We waren toch vrienden?