Column Laurens Boven | Een minister vertrouwen die je niet gelooft
Boven op de publieke tribune is de woede van de fractievoorzitters beneden in de plenaire zaal fysiek voelbaar. Parlementair journalisten om me heen, ik ook, uiten hun verbijstering nu eens niet alleen op twitter, maar ook in de vorm van zuchten en fluisterend gevloek. Ikzelf krijg, echt waar, kippenvel en kan niet meer op mijn stoel blijven zitten.
Door politiek verslaggever Laurens Boven
Voor een onderzoek is meer dan genoeg aanleiding. El Bakraoui werd in de zomer van 2015 door Turkije naar Nederland uitgezet. Het is onbekend waar hij daarna onderdook. Waarschijnlijk is hij meteen naar België gegaan, maar zeker is dat niet. Waarom wilde hij juist naar Nederland uitgezet worden? Heeft hij hier handlangers gehad? Vragen waar geen antwoorden op zijn.
Antwoorden dus waar de politie volgens minister Ard van der Steur dus ook helemaal niet naar op zoek is. De woede en verbijstering kookt over in de Kamer en Geert Wilders stuift naar de interruptiemicrofoon. Ik zet me schrap voor een acute motie van wantrouwen en sms mijn collega’s die op de redactie het debat via de tv volgen: “Steur kan nu elk moment vallen”.
Alleen, de motie van wantrouwen komt niet. Althans, niet op dat moment. Van der Steur wringt zich een tijd lang in allerlei steeds pijnlijkere bochten en verklaart de kennelijke inactiviteit van de Nederlandse politie met procedurele regels. Nederland zou geen onderzoek mogen doen naar de antecedenten van de zelfmoordenaar die zich twee weken geleden op Zaventem opblies, omdat het een Belg was. De wet zou het verbieden een onderzoek te doen zolang België daar niet om vraagt.
Het is te ongelooflijk voor woorden. Voor GroenLinks is de uitleg van Van der Steur de reden om de motie van wantrouwen te steunen. Maar na het debat blijkt waarom D66 diezelfde motie niet steunt: Alexander Pechtold legt doodleuk uit in feite geen waarde te hechten aan de woorden van de minister als die zegt dat de politie geen onderzoek doet: “Hoewel de minister de hele Kamer op het verkeerde been zet, is de praktijk toch beter verklaarbaar dan de minister zelf doet voorkomen.”
Als de werkelijkheid anders is dan een minister het voorspiegelt, hoeft het parlement normaal gesproken geen seconde na te denken om de bewindspersoon in kwestie onmiddellijk naar huis te sturen. Maar deze minister is dus dieper gezonken dan parlementair mogelijk zou moeten zijn: hij heeft het vertrouwen van de Kamer, maar hij wordt niet meer gelooft. Of zoals in de wandelgangen veel te horen is: “Hij drukt zich ook zo ongelukkig uit.”