Laat die crisis maar komen
Speel de aflevering afOf luister via BNR app Spotify Apple Podcasts
Over de aflevering
Ik verlang steeds meer naar een oude vertrouwde economische crisis. De tijd dat we elkaar de put inpraten. Dat de kranten met grote letters ons waarschuwen voor de koopkracht die het komende jaar met 0,9 procent zal dalen. Een minister van economische zaken die diep zucht en ons bedroefd vertelt dat we de broekriem moeten aanhalen, dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen, maar dat we de minder bedeelden zullen ontzien. Vooral dat laatste geeft in zo’n recessie een sprankje hoop van medemenselijkheid.
Een hoogconjunctuur brengt het ergste in ons naar boven. Een appartement kopen in Amsterdam of Utrecht? Kansloos. Mijn hardwerkende neef en zijn zwangere vrouw van begin dertig boden vijfduizend euro boven de vraagprijs voor een appartement in het centrum van Utrecht. De makelaar nam hem nauwelijks serieus. Hij was wel zo vriendelijk om ’s avonds terug te bellen. Iemand had 50.000 euro meer geboden op een vraagprijs van 300.000 euro. Verkopers vragen schaamteloos zesduizend euro per vierkante meter voor een bouwval. Want, zeggen de kenners, de prijzen in de binnenstad zullen alleen nog maar stijgen. Iedereen wil in de binnenstad wonen. Ondertussen kunnen starters het vergeten in de stad.
Probeer een schilder, loodgieter of elektricien in te huren op dit moment. Kansloos. Tijdens de crisis kwamen ze direct langs en vroegen normale uurprijzen. Ze deden hun best om je te overtuigen. Ze gingen vakwerk leveren voor het onderhoud van je onderkomen. Nu vragen de praktisch opgeleide mensen dezelfde uurprijzen waar menig theoretisch opgeleid medemens met een torenhoge studieschuld zijn vingers bij aflikt. Zodat je denkt: ik laat mijn huis wel over twee jaar schilderen als de schilders weer in de rij staan.
Kunnen we ons nog herinneren hoe heerlijk rustig het was op de weg tijdens de crisis? Nu klaagt de ANWB steen en been dat de overheid miljarden moet investeren in meer asfalt omdat we met zijn allen weer vast staan. Ik verlang naar stagnatie.
Het mantra 'je moet je dak repareren als de zon nog schijnt' slaat nergens op. Je moet, nu de zon schijnt, juist níet je dak op. Je moet nu juíst op je geld blijven zitten, niets investeren. De leveranciers en de verkopers hebben nu de macht, zodat je altijd teveel betaalt en minder service krijgt.
Als we met zijn allen nu niets meer uitgeven, dan belanden we tenminste snel weer in een economische crisis. Vervelend voor de mensen die dan hun baan verliezen. Prettig voor de mensen die voldoende gespaard hebben, zodat ze weer in de binnenstad kunnen wonen en hun dak kunnen repareren.